ΝΑΤΟϊκές κι άλλες συµµαχίες

Σχέδιο νόµου στο Κογκρέσο, άξονας Ισραήλ-Κύπρου-Ελλάδας, µνεία ή ευχή για την Κύπρο στο ΝΑΤΟ, συνέχιση του µπετόν των Βαλκανίων µε ΝΑΤΟϊκές προσχωρήσεις, και όλα για να συνετιστεί ή να εκδηλωθεί ανοιχτά η Τουρκία. Η οποία, για την ώρα φαινοµενικώς ανέγγιχτη, εξοπλίζεται, αρνείται την ακύρωση των S-400, και απαιτεί συν τοις άλλοις και τους Patriot. Και στον ορίζοντα τα ρωσικά Σουχόι, αν δεν ευτυχήσουν τα F-35. Και όλα αυτά υπό το κλίµα της ενεργειακής ανάπτυξης στην Ανατολική Μεσόγειο.

Παιχνίδι για γερά νεύρα, µακροπρόθεσµης διεξαγωγής, µε πολλές εναλλακτικές. Και εµείς, ο κρίκος χωρίς τον οποίο δεν υφίσταται γεωγραφικά η «περικύκλωση» εκ δυσµών της γείτονος. ∆εν µου είναι ξεκάθαρο εάν όλα αυτά είναι συνέπεια της πολιτικής Τραµπ, που φαίνεται παράδοξη στην Ευρώπη, αλλά στο εσωτερικό της χώρας του έχει ισχυρή στήριξη από τα κάτω. Οι Τούρκοι θεωρούν µάλλον πως στο πραξικόπηµα του 2016 η Αµερική έβαλε το χεράκι της, κάτι που αµφισβητούν πολλοί, κυρίως επειδή απέτυχε.

Πάντως το ενδεχόµενο µιας µακραίωνης ειρήνης παραµένει ορθάνοιχτο. Οι όροι είναι ήδη στο τραπέζι από καιρό. ∆ώστε µας τον Γκιουλέν, φερθείτε ως σύµµαχοι µιας γαλάζιας χώρας, λένε οι Τούρκοι. Μην παίρνετε τους S-400, φερθείτε ως σύµµαχοι, απαντούν οι Αµερικανοί, σταµατήστε τα φλερτ µε την ανήσυχη Μέση Ανατολή, πάρτε τους Patriot και συζητάµε.

Στο µεταξύ, το λόµπι που υποστηρίζει ότι η Τουρκία είναι άτακτη, αλλά απαραίτητη στη Συµµαχία δεν έχει εγκαταλείψει τον αγώνα του. Ενδεχοµένως να βρισκόµαστε στην απαρχή µιας εξέλιξης που θα κρατήσει και την πίτα απείραχτη και τον σκύλο χορτάτο. Οπότε πρέπει να αναµένουµε όχι βέβαια ψυχρότητα µεταξύ Ελλάδας και ΗΠΑ, αλλά µια λιγότερο «θερµή» στρατηγική.

Αυτές οι αναλύσεις και οι υποθέσεις µπορεί να ακούγονται ή να ακυρώνονται κάθε τόσο, αλλά δύο πράγµατα µένουν σταθερά: η πεποίθηση πως ο Ερντογάν είναι για την Ελλάδα το µικρότερο κακό σε ενδεχόµενη διαδοχή του, και η ελαφρά ανησυχία για την ελληνική ΑΟΖ που προσωρινά παραµένει ευτυχώς αδιατάρακτη.