Πάµε για παρατάσεις;

Το Brexit που συµφωνήθηκε εδώ και καιρό δεν φαίνεται να έχει τελειωµό. Οι 27 της Ευρώπης, αρνούµενοι άλλη διαπραγµάτευση, έδωσαν παράταση έως το τέλος Οκτωβρίου, µήπως και υπάρξει κοινοβουλευτική πλειοψηφία στην Αλβιώνα για την κατακύρωσή του. Αλλά η κατάσταση δεν φαίνεται να ξεκαθαρίζει.

Πολύ σπάνια το αγγλικό Κοινοβούλιο πέρασε τέτοια φάση διχογνωµίας. Η πρωθυπουργός δεν είναι µήτε Τσόρτσιλ µήτε Θάτσερ. Καλά καλά δεν είναι σε θέση να πείσει τους δικούς της. ∆εν ξέρω αν η βρετανική κοινωνία είναι τόσο διχασµένη όσο δείχνει, αλλά οι βουλευτές που εξέλεξε είναι. Για πολλούς και διάφορους λόγους.

Πρώτον, αυτοί που υποστήριξαν το Brexit καιροσκοπούν στις παρυφές των διαδικασιών, αποσκοπώντας στο να οικειοποιηθούν την έστω προσωρινή εξουσία· δεν είναι τόσο αφελείς σαν εκείνον τον Μέιτζορ, αλλά και δεν έχουν ατράνταχτα επιχειρήµατα για την έξοδο.

∆εύτερο και σηµαντικό: Οι οπαδοί του Bremain µπορεί να υπογράφουν κατά εκατοµµύρια, αλλά τίποτε δεν εγγυάται πως έχουν στο τσεπάκι την πλειοψηφία, ακόµη και µετά τις εκλογές. Ακόµη και η φράση που άρχισε να διαδίδεται «Ενας ισχυρός ηγέτης θα µας σώσει» δεν δίνει διεύθυνση, τηλέφωνο και e-mail του ισχυρού. ∆ιότι σαφώς δεν παίζεται σήµερα το παιχνίδι που ήταν δηµοφιλές στον µεταπόλεµο.

Ακόµη χειρότερα, η Ευρώπη των 27 µε την απόφαση της παράτασης ακυρώνει εν µέρει την ισχυρή δήλωση του Τουσκ «ως εδώ και µη παρέκει». ∆ιότι µάλλον µέτρησαν τα κουκιά των υπέρ και των κατά και διστάζουν εντέλει να αποφασίσουν εάν η εξοδούχος χώρα θα πιεστεί πολύ ή εάν θα τους πάρουν και αυτούς τα σκάγια.

Η εργασία, η µετανάστευση και η αβεβαιότητα των συσχετισµών φαίνεται πως είναι ένας κρυµµένος άσος στο µανίκι αµφότερων των πλευρών. Το Brexit ενδεχοµένως να κρύβει αρκετά κενά που ένας γραφειοκράτης ή ένας δηµόσιος ρήτορας δεν σκέφτηκε καν. Και µόνο που η Ευρώπη επιµένει πως πρέπει να υπάρξουν ευρωβουλευτές από τη Νήσο µπορεί να δείχνει πως δεν απορρίπτουν µια µακροχρόνια αβεβαιότητα και αµηχανία, ώσπου να παγιωθεί κάτι σταθερό