Η φτώχεια των γενεών

Του Δημήτρη Δόλλη

Ο Δρ Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ τον Μάρτη του 1968 είπε: «∆εν υπάρχει τίποτε νέο σχετικά µε τη φτώχεια. Αυτό που είναι νέο, είναι ότι έχουµε τώρα τις τεχνικές και τους πόρους για να απαλλαγούµε από τη φτώχεια. Το πραγµατικό ερώτηµα είναι εάν έχουµε τη θέληση». Πενήντα ένα χρόνια αργότερα, ζούµε σε µια Ελλάδα όπου ο κύκλος της φτώχειας έχει παγιδεύσει δεκάδες χιλιάδες οικογένειες και η συνεχής φτώχεια αρχίζει πλέον να παράγει generational poverty, τη φτώχεια των γενεών. Το ερώτηµα που δεν ακούγεται σε αυτές τις εκλογές είναι εάν ως χώρα έχουµε τη θέληση να βγούµε από αυτόν τον κύκλο της φτώχειας πριν βαλτώσουµε και φτάσουµε µελλοντικά να το θεωρούµε κάτι φυσικό… Οι φτωχοί αρχίζουν να πιστεύουν ότι θα παραµείνουν φτωχοί σε όλη τους τη ζωή και ότι οι συνθήκες φτώχειας θα µεταφέρονται από γενιά σε γενιά. Αυτός ο κύκλος φτώχειας οφείλεται στην έλλειψη θέσεων εργασίας λόγω αποεπενδύσεων, κακής ποιότητας υποδοµών, οικονοµικής κακοδιαχείρισης, διαφθοράς και αδυναµίας των κυβερνήσεων να εγγυηθούν σταθερές συνθήκες για την ανάπτυξη της αγοράς.

Εγκλωβισµός που µας οδηγεί σε µια συνεχή απώλεια οικονοµικών πόρων και κοινωνικών δικτύων. Οδηγεί σε χρέη, σε πολίτες χωρίς τη δυνατότητα να πληρώσουν τους λογαριασµούς τους, σε καθυστερούµενες αµοιβές και σε οικογένειες βασιζόµενες στην κρατική βοήθεια. Αυτό που χαρακτηρίζεται ως γενική φτώχεια, ή φτώχεια που κληρονοµεί η µία γενιά από την άλλη, είναι κάτι που δεν εµφανίζεται στην πολιτική συζήτηση των εκλογών.

Η φτώχεια είναι πάντοτε ένα δυσάρεστο πρόβληµα, δεν «αγαπιέται» ως θέµα συζήτησης, ο κύκλος της φτώχειας των γενεών, όµως, είναι ένα βαθύ και άκρως ανησυχητικό φαινόµενο και αυτός ο κύκλος πρέπει να σπάσει τώρα. Οι οικογένειες που βιώνουν αυτή τη φτώχεια επηρεάζονται σε κάθε πτυχή της ζωής τους, σωµατικά, κοινωνικά, συναισθηµατικά, ψυχικά. Τα παιδιά που γεννιούνται στη φτώχεια, εάν δεν ξεφύγουν, θα αρχίσουν να θεωρούν ότι είναι δικό τους λάθος που είναι φτωχά. Θα αισθάνονται ντροπή και σαν αποτέλεσµα έχουν µεγαλύτερες πιθανότητες να παρατήσουν το σχολείο. Σιγά σιγά θα σταµατήσουν να ελπίζουν και να πιστεύουν ότι η ζωή τους δεν θα αλλάξει.

Αυτό τον κύκλο φτώχειας χρειάζεται να τον αντικαταστήσουµε µε έναν κύκλο ελπίδας. Να ξεπεράσουµε την «ανεπάρκεια πόρων», που οδηγεί τον Ελληνα στη φτώχεια και την εξάρτηση. Να σταµατήσουµε την έλλειψη των οικονοµικών και υλικών πόρων που παγιδεύουν τον άνθρωπο σε συνθήκες φτώχειας και επηρεάζουν την ψυχή, το σώµα και το πνεύµα. Να αποφύγουµε µια «κουλτούρα της φτώχειας». Καλό θα ήταν, βασιζόµενοι σε πρότυπα άλλων κρατών, να δηµιουργήσουµε µια συµβουλευτική οµάδα για τη µείωση της παιδικής φτώχειας. Να αρχίσουµε να συζητάµε πώς θα σπάσουµε αυτόν τον κύκλο της φτώχειας και πώς στη θέση του θα τοποθετήσουµε έναν κύκλο ελπίδας, σχεδιάζοντας έτσι µια νέα πορεία

Ο ∆ηµήτρης ∆όλλης είναι πρώην βουλευτής και υπαρχηγός του Εργατικού Κόµµατος στην Αυστραλία. ∆ιετέλεσε υφυπουργός Εξωτερικών