Το debate έδειξε ότι η Κεντροαριστερά μπορεί να αναγεννηθεί μόνο μέσω του ΠΑΣΟΚ

Πολλαπλώς χρήσιμη, κατά την άποψή μου, η τρίωρη «τηλεμαχία» των υποψηφίων προέδρων του ΠΑΣΟΚ στην κρατική ραδιοτηλεόραση.

Καταρχάς, η διαδικασία, που είχε αιχμηρές αλλά κόσμιες στιγμές, απέδειξε για άλλη μια φορά πως το ΠΑΣΟΚ διαθέτει στελέχη με προοδευτικό αξιακό φορτίο, αλλά και με αίσθηση συλλογικής ευθύνης και συλλογικής αυτοσυντήρησης. Η τηλεοπτική αντιπαράθεση των υποψηφίων απέδειξε νομίζω πως αν είναι να ξαναγεννηθεί η κεντροαριστερά στην Ελλάδα, αυτό μόνο με κύριο κορμό το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα μπορεί να γίνει.

Οι ερωτήσεις των δημοσιογράφων ήταν καλές, όπως καλή νομίζω ήταν και η διαχείριση της συζήτησης. Θα μπορούσαν βέβαια να είχαν αποφευχθεί από την επίσημη ελληνική ραδιοτηλεόραση οι αγγλικοί όροι debate και follow up. Όπως όλοι/ες γνωρίζουμε, έχουμε ελληνικές λέξεις για να αποδώσουμε με ακρίβεια την τηλεοπτική αντιπαράθεση, που χρειαζόταν και συμπληρωματικές αποσαφηνίστηκες ερωτήσεις από τους δημοσιογράφους, ορισμένες φορές.

Η τηλεμαχία ήταν νομίζω αποκαλυπτική, για το πολιτικό, το κοινωνικό, το στοχαστικό, το διανοητικό μέγεθος των υποψηφίων, καθώς και για το αξιακό τους πλαίσιο ως άτομα και ως πολιτικά πρόσωπα.

Εκτιμώ πως ο μεγάλος ηττημένος της αντιπαράθεσης ήταν ο δήμαρχος Αθηναίων Χάρης Δούκας. Το περιεχόμενο, η διάρκεια και η διάρθρωση της συζήτησης, τον μέτρησαν και τον έβγαλαν λίγο. Η παρουσία του ήταν νομίζω γενικόλογη, ατακαδόρικη, επιφανειακή και χωρίς στρατηγική στόχευση.

Συμπαθής, αλλά όχι ιδιαίτερα καλός ο Νίκος Ανδρουλάκης. Δεν έπεισε νομίζω, αυτούς και αυτές που θέτουν ως στόχο του ΠΑΣΟΚ μια ενδεχόμενη κυβερνητική ξανά προοπτική του στο μέλλον.

Η Άννα Διαμαντοπούλου άρθρωσε λόγο, αλλά τη βαραίνει η πορεία της και οι πολιτικές της επιλογές τουλάχιστον των τελευταίων 15 χρόνων… Εκτιμώ πως το κοινωνικό ΠΑΣΟΚ και ο κόσμος της ευρύτερης κεντροαριστεράς θα έχουν μια σχετική δυσκολία να υποστηρίζουν πλειοψηφικά την υποψηφιότητά της.

Η Νάντια Γιαννακοπούλου υπήρξε ιδιαίτερα αιχμηρή και άδικη σε περιπτώσεις με τις επιθέσεις της στον νυν πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Χωρίς να πει προγραμματικά πράγματα, χωρίς να μπορεί να ξεπεράσει την πεπατημένη σε μεγάλα ζητήματα, όπως για παράδειγμα το μεταναστευτικό, που το «έδεσε»μόνο με τη φύλαξη των συνόρων.

Ο Μιχάλης Κατρίνης, για άλλη μια φορά και μετά την ομιλία του πριν λίγες μέρες στη διευρυμένη Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ, υπήρξε ιδιαίτερα πολιτικός, καλός, και συνεπέστατος νομίζω με το διαχρονικό χαρακτήρα του κόμματός του. Ο Κατρίνης μπορεί να έχει ουσιαστική προσφορά στο χώρο του και την επομένη της 13ης Οκτώβρη, εκτιμώ όμως πως δεν μπορεί να δώσει κυβερνητική προοπτική στο ΠΑΣΟΚ, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η νεοελληνική κοινωνία σήμερα.

Αφήνω τελευταία για σχολιασμό την εμφάνιση του Παύλου Γερουλάνου. Η τηλεμαχία της ΕΡΤ μπορεί να αποδειχθεί καθοριστική νομίζω για τις τύχες της υποψηφιότητάς του και μπορεί να τον οδηγήσει μέχρι και την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.

Ο Γερουλάνος ήταν συνεπής με τον αξιακό του κώδικα, καθώς και με την ιδεολογία του. Αυτό φάνηκε νομίζω και συνολικά και ειδικά. Φάνηκε με την ευγενική, πολιτική και στρατηγική αποδόμηση των κύριων εσωκομματικών αντιπάλων του στον πρώτο γύρο, δηλαδή της Άννας Διαμαντοπούλου και του Χάρη Δούκα. Για την Άννα που δεν ήταν παρούσα στις κοινωνικές και πολιτικές μάχες του ΠΑΣΟΚ τα τελευταία 10 και χρόνια, αλλά και για το Χάρη του επιφανειακού, απλουστευτικού και οκνηρού πολιτικού λόγου.

Πάνω από όλα όμως, φάνηκε στο διακύβευμα που έθεσε στο κλείσιμο της τηλεοπτικής του παρουσίας του να σκεφτούν δηλαδή οι ψηφοφόροι αν κάνουν επιλογή νίκης ή ήττας, αλλά στο ερώτημα για το μεταναστευτικό, καθώς και για την πιθανότητα το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης να αποφασίσει εναντίον της Ελλάδας στης διαφορές μας με την Τουρκία.

Στο μεταναστευτικό ο Παύλος Γερουλάνος το πήγε μέχρι εκεί που μπορεί να το πάει αυτή τη στιγμή ο χώρος του, η νεοελληνική κοινωνία, καθώς και ολόκληρη η Ευρώπη. Απάντησε ναι στην κοινωνική τους ενσωμάτωση, μια και η ίδια η κοινωνία γνωρίζει τις αναπτυξιακές και οικονομικές της ανάγκες και έχει επίγνωση των αναγκών της σε μεταναστευτικά εργατικά χέρια.

Ο Κώστας Καραμάρκος ζει και εργάζεται ως δημοσιογράφος, στη Μελβούρνη