Θεατές της Βίας

Ο χρόνος που αφήνουμε να περάσει είναι η αιτία που η βία διογκώνεται. Πλέον φαίνεται ότι έχουμε αρχίσει να γινόμαστε θεατές  στην εξέλιξη της κοινωνίας και όχι πρωταγωνιστές της. Έχουμε μάθει πια να μην παρεμβαίνουμε και αφήνουμε να εξελιχθεί το γεγονός , να κορυφωθεί, να ολοκληρωθεί και μετά να το σχολιάσουμε αφού δε μας επηρεάζει άμεσα.

Η βία είναι αναπόσπαστο κομμάτι της φύσης. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του ανθρώπου και των πράξεών του. Λειτουργεί ως όπλο επίθεσης αλλά και άμυνας.  Η επιλογή της χρήσης βίας είναι ανάλογα της ηθικής, του κινήτρου και της συνθήκης.

Κανένας μηχανισμός καταστολής δε μπορεί να περιορίσει τη βία γιατί απλά ο μηχανισμός καταστολής περιλαμβάνει βία. Άρα ο θύτης, είτε θα προσπαθήσει να τον ξεγελάσει ,είτε θα είναι αποφασισμένος να ασκήσει μεγαλύτερη βία για να ξεφύγει από αυτόν.

Η βία τις τελευταίες μέρες επιβεβαιώνει ότι δεν έχει φύλο ή ηλικία. Έτσι ήταν πάντα  και έτσι θα είναι και στο μέλλον.  Τι αλλάζει όμως και το φαινόμενο ενισχύεται;

Αυτό που αλλάζει είναι η μεθοδολογία αλλά και η υπερηφάνεια στην άσκηση της βίας. Σήμερα παίρνουμε τρόπαια και βιντεοσκοπούμε τις πράξεις μας, όπως ο Αχιλλέας επιδεικτικά το πτώμα του Έκτορα.

Σήμερα οι συμμετέχοντες στις επιθέσεις είναι και οι θεατές, αυτοί που κοιτούν τον καβγά και αφήνουν το θύμα να ματώσει, να πονέσει να λοιδορηθεί. Όχι γιατί φοβήθηκαν να παρέμβουν αλλά γιατί καλέστηκαν να παρακολουθήσουν.

Σήμερα η βία κινείται σε τρείς άξονες:  στοχοποίηση, προετοιμασία κα εκτέλεση. Σε αρκετές περιπτώσεις υπάρχει προετοιμασία. Δεν είναι τυχαία περιστατικά , δε συμβαίνουν επειδή άναψαν τα αίματα  από μια παρεξήγηση και «πιάστηκαν στα χέρια» . Ουσιαστικά έχουμε κυνήγι με καρτέρι.  Η βία είναι ο σκοπός και η διαπόμπευση το αποτέλεσμα.

Όταν τέτοια περιστατικά βίας δημοσιοποιούνται , ιδιαίτερα στην τηλεόραση, στα δελτία ειδήσεων υπάρχει αυτός ο αιφνιδιασμός ή η απορία «στο που πάει ο κόσμος σήμερα;» « πώς κατάντησε έτσι η κοινωνία;» «είναι δυνατόν δεκατετράχρονα να «πλακώνονται έτσι;»

Απορίες λες και τα παιδιά δε ζούν στην ίδια χώρα με εμάς. Απορίες λες και η νεολαία της Ελλάδας ζει στο Τόκυο και οι γονείς τους στο Τέξας.  Σαφώς υπάρχει η απόσταση που έχει δημιουργηθεί μέσα στις οικογένειες αλλά δεν είναι η μόνη αιτία. Δυο παιδιά της ίδιας οικογένειας δεν έχουν τον ίδιο χαρακτήρα παρότι μεγάλωσαν στο ίδιο σπίτι.

Στην κοινωνία υπάρχει θυμός

Σήμερα στις οικογένειες μέσα υπάρχει θυμός. Θυμός που μεταφέρεται στην κοινωνία. Σήμερα στην κοινωνία υπάρχει θυμός. Θυμός που μεταφέρεται στην οικογένεια.  Με ποια σειρά δεν έχει σημασία.

Σημασία έχει ότι στην Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα ειδικότερα,τα τελευταία δέκα χρόνια ο οικονομικός αλλά και ο κοινωνικός ιστός ξεριζώθηκαν από την οικονομική κρίση και την πανδημία . Δυο βασικοί παράγοντες που επηρεάζουν την οικονομική ευμάρεια αλλά και την κοινωνική συνοχή.  Χάθηκαν σε μεγάλο βαθμό οι πυλώνες της σταθερότητας και της δικαιοσύνης. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.

Εμείς οι ίδιοι αντιδρούμε ή απέχουμε να παραδεχτούμε ότι η βία έχει περάσει ως τρόπος ζωής στις νεότερες γενιές. Ζητάμε από το κράτος να κάνει κάτι για να το αντιμετωπίσουμε αλλά δεν δίνουμε λύσεις ως κοινωνία. Σίγουρα δε πρέπει να χάσουμε ή να τιμωρήσουμε μια ολόκληρη γενιά γιατί η κοινωνία αδρανεί να δώσει λύσεις και διεξόδους.

Από την άλλη πλευρά ακούω συχνά, όταν γίνονται εκδηλώσεις για την αποφυγή της βίας ,είτε στα σχολεία ή σε άλλους χώρους, τη φράση «εκείνοι που θα έπρεπε να ακούσουν για τη βία δεν έρχονται ποτέ» Ποιοι είναι αυτοί; Άγνωστοι; Ανώνυμοι; Αδιάφοροι; Τι σημαίνει αυτό; Ότι τα παρατάμε; 

Τα παιδιά έχουν τους δικούς τους κώδικες

Οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν λύσεις για αυτά  που βιώνουν στην καθημερινότητά τους.. Δε χρειάζονται θεωρίες ή εντολές. Ξέρουν από μόνοι τους τι είναι καλό ή κακό. Το στίγμα της βίας θέλουν να ξεπεράσουν. Το πως να βοηθήσουν ένα παιδί που ασκεί βίαιη συμπεριφορά θέλουν να μάθουν. Το πως διαχειρίζεσαι το bullying όταν σου συμβαίνει, Το πως να προστατέψεις το παιδί σου, το πως να του μιλήσεις, το πως να το σώσεις.  Πώς να αποφύγεις το στίγμα!

Τα παιδιά έχουν τους δικούς τους κώδικες. Πολλές φορές δε μιλούν στους γονείς τους είτε γιατί δε θέλουν είτε γιατί η απόσταση που τους χωρίζει από αυτά είναι μεγάλη. Πόσοι γονείς σήμερα μιλάνε στα παιδιά τους; Πόσοι ακούνε τα παιδιά τους;

Η βία στους νέους μπορεί να αντιμετωπιστεί αν μας ενδιαφέρει να την αντιμετωπίσουμε, που σημαίνει ότι οφείλουμε να αφιερώσουμε χρόνο και πόρους. Διαφορετικά θα την παρακολουθούμε ως θεατές και όπως λένε στα δελτία ειδήσεων μετά από 5 λεπτά τηλεοπτικού χρόνου, δείτε στην συνέχεια του Δελτίου, φωτιά στην Νότια Καρολίνα. Κροκόδειλος μαντεύει το νικητή του τελικού ποδοσφαίρου…