Παναγία των Παρισίων: Πήραν... φωτιά οι θεωρίες συνωµοσίας

Προσφέρονται αφειδώς διά πάσαν νόσον, χωρίς αποχρώσες ενδείξεις, αλλά σε µια ευρεία γκάµα «αποχρώσεων» για κάθε πολιτικό γούστο, απαλλαγµένες από κάθε ανάγκη επαλήθευσης. Εάν είσαι ακροδεξιός, τότε τη φωτιά στην Παναγία των Παρισίων την έβαλαν κάτι ριζοσπαστικοποιηµένοι ισλαµιστές εργάτες που συµµετείχαν στις εργασίες συντήρησης του ναού. «∆εν θα το διαβάσετε πουθενά, γιατί τα καθεστωτικά µίντια το κρύβουν» θα απαντούσες αν σε καλούσαν να παρουσιάσεις αποδείξεις.

Εάν είσαι «τουρκοφάγος» ακροδεξιός, τότε τη φωτιά την έβαλαν Τούρκοι πράκτορες που είχαν µεταµφιεστεί σε εργάτες συντήρησης, ως αντίποινα επειδή η Γαλλία αναγνώρισε τη γενοκτονία των Αρµενίων. Εάν είσαι οπαδός του Μακρόν, τότε τη φωτιά την έβαλαν κάτι «Κίτρινα Γιλέκα» που έχουν βαλθεί να ανατρέψουν τον Γάλλο πρόεδρο. Και αν είσαι µε τα «Κίτρινα Γιλέκα», τότε τη φωτιά θα µπορούσε να την έχει βάλει και ο... µεταµφιεσµένος σε εργάτη πρώην µπάτλερ της νυν συζύγου του προέδρου Μακρόν, για να αποπροσανατολίσει τον γαλλικό λαό από τα πραγµατικά προβλήµατα της οικονοµίας. Εκ των ων ουκ άνευ, σε κάθε περίπτωση, η επωδός: «∆εν θα το διαβάσετε πουθενά, γιατί τα καθεστωτικά µίντια το κρύβουν». Τα social media, ωστόσο, δεν κρύβουν τίποτα. Τουναντίον...

Ιστορίες για αγρίους, θα πουν κάποιοι και θα έχουν δίκιο. Οι θεωρίες συνωµοσίας δεν έχουν όµως καµία αξία... πέρα από εκείνη που εµείς που τους δίνουµε, είτε ως συντάκτες είτε ως καταναλωτές ειδήσεων. Αλλά και οι αποκαλούµενοι πανηγυρισµοί των φερόµενων ως τζιχαντιστών για την καταστροφή του ιστορικού καθεδρικού ναού στο Παρίσι δεν έχουν καµία αξία πέρα από εκείνη που εµείς τους δίνουµε όταν τους κάνουµε πρώτη είδηση. Αξίζουν προβολή οι κραυγές µίσους ολίγων περιθωριακών, ανώνυµων ή ακραίων; Για όποιον σκέφτεται µε όρους διαδικτυακών «κλικ» και «like», προφανώς και αξίζουν ως χρήσιµο εργαλείο τόνωσης των «πωλήσεων».

Κάθε «κλικ» άλλωστε, ακόµη κι αν δεν πιστέψουµε το περιεχόµενο της είδησης στην οποία εκείνο οδηγεί, λογίζεται ως «πώληση». «Τίποτε δεν µπορεί να έχει αξία, αν δεν έχει χρησιµότητα» έλεγε ο Καρλ Μαρξ. Η χρησιµότητα, ωστόσο, µπορεί να οδηγήσει ενίοτε και σε... τέρατα, στρεβλώσεις, φοβίες, παραπληροφόρηση και αποπροσανατολισµούς. Μπορεί, µε άλλα λόγια, να λειτουργήσει σε βάρος της κοινωνίας, της υγιούς δηµόσιας διαβούλευσης και της εµπεριστατωµένης πληροφόρησης που, είτε σε κάπ οιους αρέσει είτε όχι, συνεχίζει να αποτελεί βασικό πυλώνα κάθε δηµοκρατίας.