Η τυρρανία των μειοψηφιών και η τυρρανία της αξίας

Χθες ο Κυριάκος Μητσοτάκης συνομίλησε με τον Πασκάλ Μπρυκνέρ, έναν συγγραφέα πολιτικά συντηρητικό ή, όπως θα έλεγαν σε κάποια free press εφημερίδα, ετερόδοξο. Ο Πρωθυπουργός θέλησε να πιάσει το hype της νίκης Τραμπ και να επιτεθεί στον αόρατο και πανταχού παρων εχθρό κάθε Δεξιού στον κόσμο: την woke κουλτούρα.

Αν ο Μπρυκνέρ είναι μια ευρωπαϊκή, λόγια και, τελοσπάντων, ευπαρουσίαστη εκδοχή anti-woke warrior, ιδιαίτερα σε σχέση με τις αμερικανικές αστειότητες αλα Τζόρνταν Πήτερσον, ο κ. Μητσοτάκης προσπαθεί να πλασαριστεί ως κάτι ανάλογο σε συντηρητικό πολιτικό που είναι ανάγκη να συμμαζέψει τη χασούρα από τα δεξιά του τροφοδοτώντας την κουβέντα για το woke. Ξεμπερδεύεις με την λογοδοσία για την κακή σου διακυβέρνηση στήνοντας έναν ανύπαρκτο πολιτικό εχθρό, γεμίζοντάς τον με όλα τα δεινά που μας βρήκαν και θα μας βρουν.

Ισχυρίζομαι ότι καλώς πράττει ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας από τη σκοπιά του συμφέροντός του. Η κ. Λατινοπούλου, με το καταφανές σε βαθμό εξευτελισμού μιντιακό σπρώξιμο που της γίνεται αλλά όχι μόνο, έχει φτάσει στο 8,3% δημοσκοπικά, καμωνόμενη οτι η κοινωνία πλήττεται από την woke κουλτούρα. Ο κ. Μητσοτάκης γνωρίζει εμπράγματα οτι στα δεξιά του βρίσκεται η Αξιωματική Αντιπολίτευση, κατακερματισμένη, αλλά εκεί είναι, οπότε προσπαθεί να καταλάβει όσο το δυνατόν περισσότερο χώρο μπορεί. Μόνο που δεν μπορεί. Τουλάχιστον όχι με το rebranding που του φιλοτεχνούν, διφυώς: και κάπως πιο δεξιός απο παλιότερα και κάπως κεντρώος.

Από την άλλη μεριά όμως έχει πρόβλημα και το μεγάλο αφήγημα που, καλύτερα από όλους, το κεντάει ο Μπρυκνέρ με τα λόγια και τα έργα του, κι από αυτό θέλει να πιαστεί ο Πρωθυπουργός. Πριν εκατό χρόνια την ίδια δουλειά με τον Γάλλο συγγραφέα την έκανε ένας άλλος, ο Όσβαλντ Σπένγκλερ.  Ο Όσβαλντ ήταν ακραία επιδραστικός στην εποχή του, το ίδιο κι ο Μπρυκνέρ τώρα. Ωστόσο ήταν εντελώς πιο ντετερμινιστικός στην πίστη του πως η Δύση πάει, παρακμάζει πια και από αυτό αντλεί και ο Μπρυκνέρ (και ο Μισέλ Ουελμπέκ, ο έτερος συντηρητικός σούπερ σταρ).

Τι αντιγράφουν; Το κλίμα, την αχλή της ντεκαντάνς του δυτικού πολιτισμού, την έντονη αποστροφή για τις προοδευτικές ιδέες, τον βαθύ και παράλληλα αμυντικό – δηλαδή ατελέσφορο, μη νικοφόρο- συντηρητισμό/εθνικισμό.

Μόνο που αυτά δεν είναι επιλογές μακράς πνοής για τους πολίτες. Αποπνέουν την αίσθηση του κλειστού, του παλιού, του αποκλεισμού ή και της ασφυξίας. Από την άλλη, είναι κάπως ευκολάκι, αδούλευτη και χωρίς προοπτική η διαθεσιμότητα να χτυπάς μια καμπάνα κινδύνου – ανύπαρκτου στην περίπτωση της woke κουλτούρας. Ούτε δικαιώνεται κανείς επειδή απλώς λέει οτι τα πράγματα δεν πάνε καλά. Περί αυτού μπορεί κανείς να ρωτήσει την παγκόσμια Αριστερά τα τελευταία 33 χρόνια που πέρασαν μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Είναι βέβαιο όμως πως σήμερα το επικοινωνιακό επιτελείο του κ. Μητσοτάκη αποτιμα θετικά τη χθεσινή συζήτηση. O Πασκάλ Μπρυκνέρ ως virtue signaler υπέρ της ατομικής ευθύνης, των αξιών της Δύσης, του “σωστού” καπιταλισμού  έκλεισε το μάτι σε κοινά που αποστασιοποιούνται, ήταν ίσως μια καλή ζαριά.

Εντούτοις το ρολόι στον επόμενο τόνο θα γράφει έξι χρόνια συνεχούς διακυβέρνησης σχεδόν χωρίς αντιπολίτευση και η φτώχεια είναι εμφανώς περισσότερη από την περίοδο των μνημονίων για πάρα πάρα πολλους. Αυτό δεν μπορείς να το κοροϊδέψεις κάνοντας αντίστροφη “πολιτική ταυτοτήτων” ή στηλιτεύοντας την “τυρρανία των μειοψηφιών”. Ίσως  ο Πρωθυπουργός, εφόσον μελετάει τη σύγρρονη φιλοσοφία, όταν διαβάσει την “τυρρανία της αξίας” του Μάικλ Σαντέλ να καταλάβει αυτό που ενστικτωδώς ξέρουν οι περισσότεροι άνθρωποι που πλεόν, ανεπίστρεπτα, δεν (θα) τον στηρίζουν.