Όταν οι καλλιτέχνες γίνονται σκηνικό…

Κουτσομπολιά, προσωπικές εξοµολογήσεις, παρασκηνιακές ιστορίες, λίγο στρας, λίγη κρεβατοκάµαρα, λίγο κρασί και το... αγόρι µου. Η πρόσκληση ενός καλλιτέχνη ως παρένθεση στο πολιτικό… line up διαφόρων εκποµπών αντιµετωπίζεται παραδοσιακά ως ένα είδος προαποφασισµένου ψυχαγωγικού «διαλείµµατος». Και αν είσαι κι ο Γαβράς, µε την αράδα σου θα πας, δηλαδή.

Διότι πολλά χρόνια τώρα, είτε στον δηµόσιο βίο είτε στον τηλεοπτικό των talk shows, η παρουσία ενός καλλιτέχνη αντιµετωπίζεται εγκλωβισµένη σε αυτό το στερεότυπο, ανεξαρτήτως της προσωπικότητας, της ιδεολογίας, της πορείας, των τάσεων, των πεποιθήσεων του συγκεκριµένου. Περίπου το ίδιο ισχύει και στα πολυπρόσωπα πάνελ. Και εκεί η σκληροπυρηνική επικαιρότητα ανήκει στους πολιτικούς και αν έχει παρεισφρήσει ανάµεσά τους ένας καλλιτέχνης, από εκείνον δεν αναµένεται µια βαρύνουσα πολιτική άποψη. Αναµένεται όµως σίγουρα η ψυχαγωγική διάσταση, που κυµαίνεται µεταξύ της έξυπνα διατυπωµένης ατάκας και της απελευθερωµένης ή και «ελευθεριάζουσας» παρουσίας που θα µιλήσει «ειλικρινέστερα»; Σίγουρα, πάντως, «αλλιώς».

Σε αυτήν την τελευταία σειρά από κλισέ διέπρεψε κατά καιρούς µε θαυµαστά αποτελέσµατα, π.χ., ο Π. Τατσόπουλος, κερδίζοντας τελικά την προοπτική µιας πολιτικής καριέρας. Ακόµα κι αυτός, όµως, στις συνεντεύξεις του εξακολουθεί να αντιµετωπίζεται ως το εξωτικό φρούτο που έπεσε στο καλάθι της πολιτικής. Οι ερωτήσεις είναι κατά κανόνα όσες θα αποσπάσουν πρώτιστα «καλλιτεχνικές»… απαντήσεις. Ε, κι αν το παρακάνει καµιά φορά, καλλιτέχνης είναι. Γιατί τα θυµήθηκα τώρα όλα αυτά; ∆ιότι πέραν των αρχικών του κινήτρων που οδήγησαν τελικά στο «γκρίζο» προεκλογικό σποτ, αυτό το κλισέ υπηρέτησε και ο Κυριάκος Μητσοτάκης µετά την περιβόητη συνάντησή του µε τους µουσικούς δηµιουργούς.

Στο σποτ η κουβέντα χρησίµευσε στο φόντο ως µία θαυµαστή βουβή πινακοθήκη δέκα διασηµοτήτων του ελληνικού τραγουδιού που αστειεύονταν. Και µπροστά από αυτήν την εικόνα ο αρχηγός της αξιωµατικής αντιπολίτευσης θεωρούσε ότι µπορεί να βγει, να πει τις παρόλες του. Οταν κάποιοι από αυτούς τους καλλιτέχνες αντέδρασαν επισηµαίνοντας πως ο σκοπός της συνάντησης δεν είχε ούτε αντιπολιτευτικό, ούτε συµπολιτευτικό, ούτε κανένα πολιτικό πρόσηµο, αλλά κίνητρο «κλαδικό», περιχαρακωµένο και συγκεκριµένο, αντιµετωπίστηκαν βάσει αυτού του κλισέ: Μπορεί ένας καλλιτέχνης να έχει διαφορετική άποψη µε βαρύτητα και να τη διατυπώσει; Οχι. Συνεπώς, «κάποιος του σφύριξε τι να κάνει». «Κάποιος τον πίεσε».

«Το Μαξίµου», όπως απεφάνθησαν µε πλήρη βεβαιότητα ΜΜΕ, σε ένα µπαράζ δηµοσιευµάτων που στοχοποίησαν ειδικά την περίπτωση του Φοίβου ∆εληβοριά – µια που, ως αριστερός και νεότερος, ήταν και ευκολότερο θύµα από τον Ξαρχάκο. Βέβαια, και αυτό το... µαγείρεµα «καλλιτεχνικό» ήταν, αφού αφορούσε µια «τέχνη». Την τέχνη των fake news.