Η άλλη 21η Απριλίου

Πριν από 17 χρόνια σαν χθες, την Κυριακή 21 Απριλίου 2002, ο πρώτος γύρος της προεδρικής εκλογής επιφύλαξε µια οδυνηρή έκπληξη στη Γαλλία και στην ΕΕ των τότε «15».

Ο ηγέτης του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου, Λεπέν, περνούσε στον δεύτερο γύρο για να αναµετρηθεί µε τον πρόεδρο Σιράκ. Ο Σιράκ τράβηξε κόκκινη γραµµή πολιτικής αποµόνωσης της ακροδεξιάς και µετωπικής σύγκρουσης µε την ιδεολογία της, σε αντίθεση µε τον Σαρκοζί, ο οποίος στην προεδρική εκλογή της άνοιξης του 2007 υιοθέτησε σκληρή κατασταλτική ρητορική για να διεµβολίσει την εκλογική της βάση. Αυτό που δεν τόλµησαν ποτέ να αµφισβητήσουν οι Σιράκ και Σαρκοζί αλλά και ο Σοσιαλιστής διάδοχός τους Ολάντ ήταν η πρόσδεση της Γαλλίας στο πλαίσιο της αυστηρής δηµοσιονοµικής πειθαρχίας που επέβαλε το Βερολίνο ως προϋπόθεση για την υιοθέτηση του ευρώ.

Μια µόνιµη δηµοσιονοµική λιτότητα, που σε συνδυασµό µε την αδυναµία της γαλλικής πολιτικής ελίτ να διαπραγµατευτεί µια ισορροπηµένη γραµµή πλεύσης µε το Βερολίνο οδηγεί τον έναν µετά τον άλλον πρόεδρο να εγκαταλείπει τις προεκλογικές κοινωνικές δεσµεύσεις του στο όνοµα της ευρωπαϊκής οικοδόµησης αλλά και των γαλλογερµανικών ισορροπιών. Η 21η Απριλίου 2002 ήταν ένα σοκ και µια προειδοποίηση που υποτιµήθηκε, καθώς το 2007 η σκληρή ρητορική Σαρκοζί οδήγησε σε εκλογική συρρίκνωση του Εθνικού Μετώπου πριν η κρίση της Ευρωζώνης µετά το 2010 φυσήξει ούριο άνεµο στα πανιά της ακροδεξιάς.

Σήµερα, δεκαεπτά χρόνια µετά, ο Εθνικός Συναγερµός της Λεπέν καραδοκεί για να εκµεταλλευτεί µια γενικευµένη κοινωνική δυσαρέσκεια που εκφράστηκε µέσα από τις εξεγερσιακές κινητοποιήσεις των Κίτρινων Γιλέκων που συνεχίστηκαν και προχθές Σάββατο παρά το σοκ από την καταστροφή της Παναγίας των Παρισίων. Ετσι, εκ των πραγµάτων το πακέτο µέτρων που πρόκειται να εξαγγείλει τη Μεγάλη Πέµπτη ο Μακρόν θα έχει οριοθετηµένη εµβέλεια. Ενα νέο κοινωνικό συµβόλαιο που θα αµβλύνει τις ανισότητες στη γαλλική κοινωνία προβάλλει ασύµβατο χωρίς σύγκρουση της Γαλλίας µε το πλαίσιο λειτουργίας της Ευρωζώνης.