Ουκρανικές εκλογές: Η διαχείριση ενός θριάµβου

Μπορεί και θέλει ο θριαµβευτής Ζελένσκι να ανταποκριθεί στη λαϊκή εντολή που δεν είναι άλλη από την απαλλαγή της Ουκρανίας από το καθεστώς των ολιγαρχών; Το ερώτηµα νοµιµοποιείται καθώς στις τρεις σχεδόν δεκαετίες που κύλησαν από την ανεξαρτησία της χώρας στα τέλη του 1991, η καταπολέµηση της διαφθοράς και ο περιορισµός της παντοδυναµίας των ολιγαρχών κυριαρχούσε σε κάθε εκλογική αναµέτρηση, µε τον νικητή κάθε φορά να περιορίζεται στην ενίσχυση και ενδυνάµωση του δικού του ολιγαρχικού µπλοκ.

Η διαφορά σχεδόν 50 µονάδων που εξασφάλισε ως προβάδισµα ο Ζελένσκι έναντι του απερχόµενου προέδρου Ποροσένκο δείχνει περισσότερο τη συνολική απόρριψη ενός διεφθαρµένου πολιτικού συστήµατος παρά θετική ψήφο για την ούτως ή άλλως γενικόλογη πλατφόρµα του νικητή των εκλογών. Με την ψήφο τους σε έναν τηλεαστέρα που σατίριζε και χλεύαζε την πολιτική και τους πολιτικούς, οι ψηφοφόροι της Ουκρανίας έκαναν υπέρβαση της µιντιακά κυρίαρχης µέχρι πρόσφατα αντιπαράθεσης για τον διεθνή προσανατολισµό της χώρας ανάµεσα στη ∆ύση και στη Ρωσία.

Ετσι το αποτέλεσµα του δεύτερου γύρου επιβεβαίωσε δραµατικά τις αναλύσεις που στη σύγκρουση του 2013-14 την έβλεπαν ως δηµόσια πρόσοψη µιας σκληρής παρασκηνιακής σύγκρουσης αντιτιθέµενων ολιγαρχικών κύκλων. Στο συντριπτικό ποσοστό που χάρισε τη νίκη στον Ζελένσκι περιλαµβάνονται και οπαδοί της προσέγγισης µε τη ∆ύση αλλά και υποστηρικτές της διατήρησης των στενών δεσµών µε τη Ρωσία.

Οι ψηφοφόροι της Ουκρανίας διαµηνύουν ότι γι’ αυτούς προτεραιότητα δεν είναι ο διεθνής και περιφερειακός προσανατολισµός της χώρας, αλλά ο πραγµατικός εκδηµοκρατισµός. ∆εν υπάρχει αµφιβολία ότι στη Μόσχα, στην Ουάσιγκτον και στις Βρυξέλλες βλέπουν την ετυµηγορία του λαού της Ουκρανίας ως µια µεταβλητή η οποία έχει τη δυναµική αλλαγής των ισορροπιών που διαµορφώθηκαν από τη σύγκρουση του 2013-14 που πάγωσε µε την οριστική απώλεια από το Κίεβο της Κριµαίας και την ντε φάκτο απόσχιση των δύο ανατολικών επαρχιών του Λουγκάνσκ και του Ντανιέτσκ.