Το παρελθόν και η σηµασία των ευρωεκλογών

Η γερµανική κοινωνία ήθελε να ξεχάσει τις ενοχές της, θυµατοποιώντας τον γερµανικό λαό που υπέστη τους βοµβαρδισµούς των συµµάχων και προωθώντας κατ’ επίφαση τη χριστιανική αρετή της συγχώρεσης. Μιλούσε για τη δεινή θέση των άστεγων και πεινασµένων Γερµανών και όχι για τον φασισµό και το αιµατοκύλισµα σε όλη την Ευρώπη. ∆εν αναγνώρισε το Ολοκαύτωµα και τη φρίκη του Αουσβιτς.

Η ραγδαία οικονοµική ανάπτυξη της ∆υτικής Γερµανίας, που οφειλόταν στην αµερικανική βοήθεια, µια και οι µεγάλες δυνάµεις της ∆ύσης την ήθελαν να χρησιµοποιηθεί ως αντίβαρο στην Ανατολική Γερµανία και το «Σιδηρούν Παραπέτασµα», στο πλαίσιο του Ψυχρού Πολέµου, επέδρασε ως εξιλέωση και η ανάγκη άρνησης του παρελθόντος αυξήθηκε.

Ολο αυτό λειτούργησε ως γενική αµνηστία στη συνείδηση του µέσου Γερµανού, και µέσα στην ευµάρεια και στην άνοδο του βιοτικού επιπέδου κυβερνήσεις και λαός προωθούσαν τη λήθη και ένα καινούργιο ξεκίνηµα, που θα περιέχει όλους – και τους αντιστασιακούς και τους παλιούς βασανιστές που είχαν µετατραπεί σε ευυπόληπτα µέλη της κοινωνίας. Χρειάστηκε να συγκλονιστεί όλος ο κόσµος µε την αποκάλυψη των φρικτών εγκληµάτων των ναζί, µέσα από τις µαρτυρίες από τους επιζήσαντες των στρατοπέδων, που µίλησαν στη δίκη του Αϊχµαν στο Ισραήλ, για να ’ρθει η επόµενη γενιά στη Γερµανία που ζητούσε ευθύνες και ήθελε εξηγήσεις από όσους συµµετείχαν ή ανέχθηκαν τα όσα γίνονταν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, δηλαδή ευθύνες από όλη τη γενιά των γονιών τους.

Σε αυτό το πλαίσιο, του θυµού για όλο τον πολιτικό κόσµο που παρέδωσε την εξουσία στον Χίτλερ -και πράγµατι Χριστιανοδηµοκράτες και Σοσιαλδηµοκράτες έχουν σε αυτό κοινή ευθύνη-, γεννήθηκε, κατά τη γνώµη µου, και η ιδιότυπη ευρωπαϊκή τροµοκρατία µε την ΜπάαντερΜάινχοφ στη Γερµανία και τις Ερυθρές Ταξιαρχίες στην Ιταλία. Η γενιά της ενοχής ακολουθήθηκε από τη γενιά της τροµοκρατίας. Με διαφορετική αλλά εξίσου απάνθρωπη λογική και οι δύο. Μόνο που η Γερµανία χάιδεψε τους ανανήψαντες ναζιστές, ενώ τιµώρησε σκληρά και παραβιάζοντας ανθρώπινα δικαιώµατα (λευκά κελιά) τους αριστεριστές.

Σήµερα, πάνω από 70 χρόνια µετά τον πόλεµο, νεοφιλελεύθερες πολιτικές και οικονοµική κρίση, αλλά και η παραγνωρισµένη ιστορική µνήµη, επέτρεψαν στο αβγό του φιδιού να επωαστεί ξανά. Κινδυνεύει να γίνει ένα φρικτό µέλλον για τα παιδιά µας. Αφού η αλήθεια είναι η µη λήθη, οφείλουµε να διαφυλάξουµε τη δηµοκρατία και την ανθρωπιά, µην επιτρέποντας να ξεχαστεί το παρελθόν. Αγωνιζόµενοι καθηµερινά για την προώθηση της ανεκτικότητας και της αλληλεγγύης, γιατί κοινή γαρ η µοίρα και το µέλλον αόρατο. Και εκφράζοντας µε την ψήφο µας στις ευρωεκλογές την καταδίκη του φασισµού, όσο κι αν προσπαθεί να φτιασιδωθεί µε τη Λεπέν ή να δείχνει άγαρµπα το τροµακτικό πρόσωπό του µε τον Ο ρµπαν. Ποτέ πια.

Γράφει η Ρία Καλφακάκου, καθηγήτρια ΑΠΘ, δηµοτική σύµβουλος Θεσσαλονίκης