Αµάξι ναι, αµαξίδιο όχι!

Οι πολιτικές αντεγκλήσεις των ηµερών έφεραν στην επικαιρότητα το ζητούµενο της προσβασιµότητας για τα άτοµα µε αναπηρία. Και εµάς όλους απέναντι στις ευθύνες µας. Ενα θέµα που για την Αθήνα αποκτά µεγαλύτερες διαστάσεις. Ας µιλήσουµε µε ειλικρίνεια και ουσιαστικά γι’ αυτό. Η πρόσβαση στο κέντρο της πόλης είναι ένας διαρκής αγώνας αντοχής. Μια αναµέτρηση µε εµπόδια: φυσικά, τεχνητά, ακόµα και έµψυχα!

Δέντρα, λακκούβες, κολωνάκια, κάδοι, τελάρα αποτελούν κάποια από τα εµπόδια που µπορείς να συναντήσεις στα αθηναϊκά πεζοδρόµια – όπου βέβαια υπάρχουν διαθέσιµα. Αν είσαι αναγκασµένος να κυκλοφορείς µε αµαξίδιο, τότε ξέχασέ το και ξέχασέ µας. Εµείς σε έχουµε ξεχάσει! Μείνε σπίτι σου ή σίγουρα µακριά από το κέντρο της πόλης. Δεν µπορείς να βρεις πεζοδρόµιο που να χωρούν τέσσερις ρόδες αµαξιδίου και αν το βρεις, τότε σπάνια θα είναι προσβάσιµο από άκρη σε άκρη.

Ο δήµος είναι συνένοχος σε ακόµα ένα έγκληµα καθηµερινότητας, µε µόνο θύµα τους πολίτες της Αθήνας. Η Αθήνα είναι υπέροχη, πανέµορφη, αλλά δυστυχώς δεν είναι για όλους. Η Αθήνα είναι η πόλη της δηµοκρατίας, αλλά τελικά δεν παρέχει ίσες ευκαιρίες σε όλους να την περπατήσουν. Αποφασίσαµε πως δεν µπορείς να διασχίσεις την Αθήνα αν είσαι γονιός µε καρότσι. Αποφασίσαµε πως δεν µπορείς να διασχίσεις την Αθήνα αν χρησιµοποιείς αµαξίδιο. Αποφασίσαµε πως δεν µπορείς να διασχίσεις την Αθήνα αν έχεις προβλήµατα όρασης.

Αποφασίσαµε πως δεν µπορείς να διασχίσεις την Αθήνα αν έχεις κάθε είδους κινητικά προβλήµατα. Αποφασίσαµε σιωπηλά πως η πόλη δεν ανήκει σε όλους. Μόνοι µας. Ας αναλογιστούµε, λοιπόν, τις ευθύνες µας όχι µόνο απέναντι στην Αθήνα, όχι µόνο απέναντι στους συνανθρώπους µας, αλλά κυρίως απέναντι στους εαυτούς µας. Είµαστε εµείς και οι οικογένειές µας εν δυνάµει εκτός πόλης ανά πάσα στιγµή, τίποτα δεν είναι δεδοµένο. Μια πόλη δεν µπορεί να λέγεται σύγχρονη αν δεν εξασφαλίζει την ίση πρόσβαση σε όλους. Ας κάνουµε την Αθήνα προσβάσιµη για όλους, είναι υποχρέωσή µας!

Γράφει ο Κωνσταντίνος Δέδες, χειρουργός-οδοντίατρος