Οσο και αν βάφεται, οι ρίζες του «φιλαγόρου» βγάζουν µάτι

Χρησιµοποιούνται αντί για τη λέξη «φιλάγορος», που προτείνω ολοψύχως, για να δηλώνει όποιον πιστεύει ότι η αγορά µπορεί να επιλύσει τα προβλήµατα καλύτερα από την πολιτική παρέµβαση, ακόµη και αν η παρέµβαση σκοπό έχει να αποκαταστήσει τις «αρρυθµίες» της αγοράς. Η πολιτική ιστορία του 20ού αιώνα δεν ήταν παρά η αναµέτρηση «φιλαγόρων» και φιλοπαρεµβατικών. Από τη δεκαετία του 1990 οι τελευταίοι υποχώρησαν, προσχώρησαν στους «φιλαγόρους» και οι κοινωνίες άρχισαν να διαλύονται. Ωστόσο, ό,τι ωραίο έχει η Ευρώπη οφείλεται στους φιλοπαρεµβατικούς. Ακόµη και η ιδεολογική επικράτηση της Δύσης απέναντι στον Υπαρκτό Σοσιαλισµό θα ήταν αδιανόητη χωρίς τον παρεµβατισµό.

Οι «φιλάγοροι» ισχυρίζονται ότι ο Καλός Σαµαρείτης έσωσε τον πληγωµένο που συνάντησε στον δρόµο του και πέρασε στην αθανασία όχι µόνον επειδή ήταν καλός, αλλά επειδή ήταν και πλούσιος. ∆εν αρκούσε η καλοσύνη του για να περιθάλψει τον τραυµατία. Οι παρεµβατικοί απαντούν ότι αυτό που έκανε ο Καλός Σαµαρείτης ήταν πολιτική παρέµβαση. Αν άφηνε τις δυνάµεις της αγοράς να επιλύσουν το πρόβληµα, ο πληγωµένος θα πέθαινε εγκαταλελειµµένος.

Ο Καλός Σαµαρείτης ήταν ένα είδος κοινωνικής ασφάλισης, και µάλιστα οικονοµικώς εύρωστης. Επειδή, όµως, δεν µπορούµε να στηριζόµαστε στην καλοσύνη του κάθε Σαµαρείτη, δηµιουργούµε το κοινωνικό κράτος. Το να αισθάνεται κανείς αντιπάθεια για τα δώρα Χριστουγέννων και τα επιδόµατα ανεργίας είναι κατανοητό. Ολοι µας θα θέλαµε η κοινωνία να αποτελείται µόνο από ευγενείς και δυναµικούς επιχειρηµατίες που ασχολούνται µε τη µεγιστοποίηση του κέρδους και από υγιέστατους και φιλόδοξους εργάτες τύπου Στοχάνοφ που πληρώνονται µε το κοµµάτι και δουλεύουν αγογγύστως επτά µέρες την εβδοµάδα και δεκαπέντε ώρες την ηµέρα για να γίνουν επιχειρηµατίες και οι ίδιοι.

Σε µια τέτοια κοινωνία, τα επιδόµατα θα ήταν περιττά. Αλλά είναι µία κοινωνία τόσο φανταστική όσο και η αταξική. Παρ’ όλα αυτά, δεν είναι προς θάνατον να αισθάνεται κανείς «φιλάγορος». Κακό είναι να µην το παραδέχεται και να µην µπορεί να το κρύψει. Ή τη µία µέρα να το παραδέχεται και την άλλη να το αρνείται, υποδυόµενος τον ανήξερο. Οσο και αν βάφεται, οι ρίζες του «φιλαγόρου» βγάζουν µάτι. Και όσο και αν δηλώνει ξανθός, µόνο οι στραβοί δεν βλέπουν πόσο µαύρα είναι τα µαλλιά του.