Πού είναι ο Θεός;

Κάθε Μεγάλη Παρασκευή, τα βήματα με οδηγούν ανάμεσα σε σιωπηλά μνημεία παρελθόντων ανθρώπων, που στοιχειώνουν το παρόν, «δείχνοντας» το μέλλον.

Και κάθε χρόνο ίδια κατάληξη: Όταν βραδιάζει και το «γλυκύ έαρ» θυμίζει κάτι από πικρό χειμώνα ενώ «αι γενεαί πάσαι» εφορμούν στη ματαιότητα, ανοίγω την πόρτα της Ανάστασης και κλείνομαι στα αναπάντητα ερωτήματά μου…

Από παιδί κάτι δεν μου πήγαινε καλά με τα… Θρησκευτικά. Ρώτησα κάποτε τον δάσκαλό μου, γιατί ο Θεός δεν μας εμφύσησε την πίστη μαζί με την ανάσα, γιατί να σκοτώνονται οι λαοί προσπαθώντας να επιβάλουν τις θρησκείες τους, αφού ο Θεός θα μπορούσε ως Παντοδύναμος να φτιάξει τον κόσμο με δεδομένη την ύπαρξή του;

«Γιατί ήθελε ο Θεός να πιστέψουμε μονάχοι μας, αντιλαμβανόμενοι την παρουσία του», απάντησε ο δάσκαλος, κλείνοντας το θέμα.

Κι από τότε μένει μέσα μου ανοιχτό σαν πληγή αγιάτρευτη το ερώτημα: Πόσοι έχουν νιώσει παρουσία του Θεού ώστε να μπορούν να την εκφράσουν; Ενα μικρό θαύμα υποδηλώνει παρουσία Θεού; Μια τραγική στιγμή καταγράφει την απουσία του;

…

Αλήθεια, πόση παρουσία Θεού ένιωσαν και νιώθουν όλοι οι κατατρεγμένοι από τη μοίρα;

Πόση παρουσία Θεού νιώθουν οι ντροπαλοί έφηβοι, όταν εκπρόσωποι του Θεού επί γης τούς θωπεύουν προκλητικά κι αναίσχυντα;

Πόση παρουσία Θεού ένιωσαν 118 ψυχές μετρώντας τα δευτερόλεπτα, χιλιάδες λεύγες υπό τη θάλασσα, απαντέχοντας μια σωτηρία που ποτέ δεν έφτασε;

Και πόσος Θεός απέμεινε τότε μέσα στις ψυχές των συγγενών του πληρώματος του υποβρυχίου Κουρσκ, μη έχοντας καν ένα κομμάτι μάρμαρο να καταθέσουν τον πόνο τους;

Πόση παρουσία Θεού μέτρησε η μικρή Αννυ όταν την τεμάχιζε ο πατέρας της σαν σφαχτάρι;

Πόση παρουσία Θεού κατάλαβε ο Βαγγέλης Γιακουμάκης προσπαθώντας να απελευθερωθεί από τη θηλιά των σύντεκνών του;

Και, τέλος, πόση παρουσία Θεού συναισθάνθηκε η Μάνα, όταν μια τέτοια μέρα είδε τον Γιό της να σταυρώνεται;

Με λόγια απλά, η μάνα που «χάνει» το παιδί της, μάνα που θρησκεύεται, πώς αντιλαμβάνεται την παρουσία του Θεού πλάι της;

Ισως να μην το εκστομίσει ποτέ, μα σίγουρα θα την κατατρώγει εσαεί: Γιατί;

Είναι ο σπόρος της αμφιβολίας ή μια αναμφίβολη πραγματικότητα;

Πού κρύβεται τελικά ο Θεός; Πίσω από το γαλάζιο «που ξόδεψε για να μην τον βλέπουμε»;

Πέθανε ο Θεός; Είμαστε το λάθος του Θεού, ή ο Θεός είναι το λάθος του ανθρώπου;

Κι αν αυτές οι σκέψεις ταλανίζουν έναν ολιγομαθή, η απάντηση ενός εκ των κορυφαίων καθηγητών χειρουργικής μήπως περιπλέκει τις σκέψεις;

Μετά μια επιτυχή, δύσκολη επέμβαση, στην επισήμανση των συγγενών του ασθενούς: είμασταν τυχεροί, γιατρέ, ο καθηγητής απάντησε σκουπίζοντας τον ιδρώτα από το μέτωπό του: «Τύχη είναι η παρουσία του Θεού ινκόγκνιτο…».

Εδώ, τι να σκεφτείς;

Πόσο λεύτεροι τελικά είναι αυτοί που δεν πιστεύουν και πόσο καταπιεσμένοι αυτοί που τον Θεό «αινούν»;

Κι η Μεγάλη Παρασκευή φεύγει σαν ένα θλιμμένο ψιχάλισμα ανούσιων χρόνων και πάντα εκεί καταλήγω: «Θεέ μου, αν γνώριζες πόσες φορές προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί σου θα με συγχωρούσες που δεν το κατάφερα!».