Γιατί υπάρχει ελπίδα

Οι εντολές που µας δίνουν οι θρησκείες παρουσιάζουν µεγάλες οµοιότητες: Να προτιµούµε το καλό από το κακό, να αποφεύγουµε τα λίπη και να έχουµε µιάµιση µέρα αργία εβδοµαδιαίως.  

Αν αφήσουμε στην άκρη τις λεπτοµέρειες, µόνο µια γραµµή ξεχωρίζει τους χριστιανούς από τους υπόλοιπους θρησκευόµενους: Η πεποίθηση ότι ο Ιησούς παρουσιάστηκε ζωντανός τρεις µέρες µετά τον θάνατό του µπροστά σε εκείνους που τον αγαπούσαν. Το βεβαιώνει ο Φλάβιος Ιώσηπος (περ. 37 - περ. 100 µ.Χ.), ο οποίος δεν είχε σχέση µε τον χριστιανισµό.

Σκεφτείτε πώς θα ήταν τα πράγµατα αν κανείς δεν πίστευε αυτήν την είδηση. Αν όλοι θεωρούσαµε, όπως οι µουσουλµάνοι, ότι ο Ιησούς ήταν ο µεγαλύτερος προφήτης (αλλά όχι σαν τον Μωάµεθ) ή αν πιστεύαµε, όπως οι Εβραίοι, ότι ο Ιησούς ξεχώριζε, αλλά δεν ήταν ο Μεσσίας.

Αυτό θα είχε συµβεί αν ο χριστιανισµός είχε εκλείψει στους διωγµούς των πρώτων αιώνων, όταν ακόµη -για τα µέτρα του ρωµαϊκού κράτους- ήταν µια παράνοµη αίρεση, την οποία οι Ρωµαίοι χρονικογράφοι σκιαγραφούν µε λεκτικό ανάλογο προς τις σύγχρονες περιγραφές των τροµοκρατικών οργανώσεων (δεν υπάρχει µεγαλύτερη τροµοκρατία από το να αδιαφορείς µπροστά στα πεινασµένα λιοντάρια). Σκεφτείτε, ακόµη, πώς θα ήταν τα πράγµατα αν όλοι συµµεριζόµασταν την αντίληψη ότι ο Ιησούς ήταν απλώς ο αρχηγός µιας επαναστατικής σέχτας, κάτι σαν το Μαρξιστικό Κόµµα Ιουδαίας των Μόντι Πάιθον, τη θεωρία του οποίου υιοθέτησε η Εκκλησία και κυριάρχησε, εξαφανίζοντας τα βαθιά επαναστατικά του νοήµατα.

Στην περίπτωση αυτή η ανάσταση θα ήταν µια άγνωστη λέξη. Στην καλύτερη περίπτωση θα τιµούσαµε τον θάνατο του Χριστού µε βιβλιογραφικά αφιερώµατα και καµιά τελετή λοξών τύπων στο Χάιντ Παρκ ή στην πλατεία Εξαρχείων.

Δεν θα υπήρχε µαγειρίτσα, σουβλιστό αρνί, κόκκινα αβγά και άλλες µορφές χοληστερίνης, συγγενολόγια και τραπεζώµατα. ∆εν θα υπήρχαν αργίες. Και αν θέλετε, το πιστεύετε: ∆εν θα υπήρχε ελπίδα.