Ποντάροντας σε λάθος χαρτί…

Στο ποδόσφαιρο και στην πολιτική υπάρχει ένας χρυσός κανόνας: Περισσότερο από το τι θα κάνεις εσύ µε την µπάλα, σηµασία έχει να µην την πάρει ο αντίπαλός σου. Στην περίπτωση της επίσκεψης του Μάνφρεντ Βέµπερ στην Αθήνα, το επιτελείο της Νέας ∆ηµοκρατίας φαίνεται να αγνόησε τη συγκεκριµένη αρχή, παρότι γνώριζε ότι η παρουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη στο πλευρό του υπερσυντηρητικού Βαυαρού Χριστιανοκοινωνιστή δίνει γήπεδο και επιχειρήµατα στον Τσίπρα.

Η σύμπλευση 

Τα πράγµατα µε τη σειρά: Η επιλογή του Μάνφρεντ Βέµπερ ως υποψηφίου του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόµµατος για την Κοµισιόν αποκαλύπτει τη σοβαρή πίεση που ασκούν στον ευρωπαϊκό συντηρητικό χώρο η έκρηξη του ακροδεξιού λαϊκισµού και η αναβίωση του εθνικισµού. Μπροστά στον κίνδυνο εκλογικών απωλειών, ένα τµήµα της ευρωπαϊκής ∆εξιάς φλερτάρει µε τις αντιµεταναστευτικές πολιτικές και, για να ανακόψει τις φυγόκεντρες τάσεις, υιοθετεί όψεις της ατζέντας της άκρας ∆εξιάς. Η λύση Βέµπερ, που µοιάζει να κινείται στον αντίποδα όσων εκφράζει και υπηρέτησε ο Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ, υπακούει σε αυτήν ακριβώς την ανάγκη. Καθώς κινείται, όµως, στο όριο των παραδόσεων της ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς, αποδεικνύεται περιορισµένης εµβέλειας, µε αποτέλεσµα οι περισσότεροι να πιστεύουν ότι ο Βαυαρός δεν θα φτάσει στη διαδικασία της εκλογής – ή, ακόµα και αν φτάσει, δεν θα µπορέσει να εξασφαλίσει το minimum της συναίνεσης που απαιτείται για την εκλογή του, αφού η υποψηφιότητά του σκανδαλίζει ήδη Σοσιαλδηµοκράτες και Φιλελεύθερους. Σε αυτό το σκηνικό η σύµπλευση Βέµπερ - Μητσοτάκη µοιάζει να εξυπηρετεί και τις δύο πλευρές: ο υποψήφιος του ΕΛΚ κερδίζει έναν σταθερό υποστηρικτή στα δύσκολα που έχει να αντιµετωπίσει, ενώ ο πρόεδρος της Ν∆ ανακαλύπτει στο πρόσωπό του τον Ευρωπαίο παράγοντα που εξοµαλύνει τις διαταραγµένες λόγω Πρεσπών σχέσεις του µε τους Ευρωπαίους συντηρητικούς.

Αποτυπώματα

Είναι, όµως, αυτή η συνεργασία µια επιλογή τακτικού χαρακτήρα που διευκολύνει την ηγεσία της Νέας ∆ηµοκρατίας ή πρόκειται για κίνηση που αφήνει ίχνη και αποτυπώµατα στο προφίλ του κόµµατος και επηρεάζει τη φυσιογνωµία του; Με τις ευρωεκλογές προ των πυλών και τις βουλευτικές στον ορίζοντα του επόµενου εξαµήνου, κανείς δεν περιµένει από τον Κυριάκο Μητσοτάκη να ξεκαθαρίσει την ιδεολογική οµίχλη που καλύπτει το κόµµα του. Γνωρίζει, άλλωστε, ότι οι προσδοκίες που θρέφει η αναµονή της εξουσίας λειτουργούν συγκολλητικά και µεταθέτουν τις αντιπαραθέσεις µεταξύ των αντίπαλων ρευµάτων που συνυπάρχουν στο εσωτερικό της Νέας ∆ηµοκρατίας στο µετεκλογικό µέλλον. Παρ’ όλα αυτά, η συγκατοίκηση µιας τάσης που µοιάζει να ζει για να πάρει τη ρεβάνς από την Αριστερά και µιας άλλης που θεωρεί στοιχείο της παραταξιακής ταυτότητας τη διεκδίκηση του µεσαίου χώρου, διαµορφώνει αντικειµενικά ένα εκρηκτικό εσωκοµµατικό τοπίο και απελευθερώνει δυναµικές που δεν µπορεί να συγκαλύψει ούτε το προεκλογικό momentum. Ενδεικτικές της κατάστασης που διαµορφώνεται υπήρξαν τόσο οι ανοιχτές επιθέσεις κατά του Βαγγέλη Μεϊµαράκη από στενούς συνεργάτες του Αντώνη Σαµαρά όσο και η ευθεία αµφισβήτηση των απόψεων Μητσοτάκη για το σκάνδαλο Novartis από τον Αδωνι Γεωργιάδη.

Δεξιά στροφή

Στις εσωκοµµατικές συνθήκες που έχουν διαµορφωθεί, η παρουσία του Μάνφρεντ Βέµπερ ενισχύει αντικειµενικά την οµάδα Σαµαρά και το δίδυµο Γεωργιάδη - Βορίδη. Πέρα από τις όποιες προσπάθειες να τονωθεί το κεντροδεξιό προφίλ του κόµµατος, η Νέα ∆ηµοκρατία µοιάζει να µετακινείται προς τα δεξιά του πολιτικού άξονα, θυσιάζοντας τις θέσεις που κρατούσε στον µεσαίο χώρο για να οχυρωθεί από τα δεξιά. Κρισιµότερο εκλογικά είναι, ωστόσο, ότι έτσι όπως ταυτίζεται µε τον Βέµπερ και υιοθετεί τις ακραίες θέσεις ενός παράγοντα που διακρίθηκε όσο λίγοι στην προσπάθεια να τεθεί η Ελλάδα εκτός Ευρωζώνης, δίνει υπόσταση στο αφήγηµα του Τσίπρα, που µάχεται να πείσει τα ακροατήρια του Κέντρου ότι στις κάλπες συγκρούονται δύο διαµετρικά αντίθετες αντιλήψεις για το µέλλον της Ευρώπης και της Ελλάδας.

Του ύψους...

Εκφραστής µιας ευρύχωρης κεντροδεξιάς αντίληψης που µεταφέρει τις µεταπολιτευτικές παραδόσεις της Νέας ∆ηµοκρατίας, ο Βαγγέλης Μεϊµαράκης συνέχισε και αυτή την εβδοµάδα να συγκεντρώνει τα ανοιχτά ή και υπόγεια πυρά διαφόρων οµοϊδεατών του. Το «έγκληµά» του παραµένει ότι εξακολουθεί να εννοεί την πολιτική µε όρους προγραµµατικής αντιπαράθεσης, γεγονός που τον φέρνει απέναντι σε όσους όψιµα ή εκ πεποιθήσεως επενδύουν στην κουλτούρα της αρένας. Ο Μεϊµαράκης δεν είναι προφανώς ούτε φίλος του ΣΥΡΙΖΑ ούτε διαφηµιστής του Τσίπρα, όπως µάχονται να τον εµφανίσουν οι άσπονδοι φίλοι του. Είναι ένας πρώην αρχηγός που τιµά το κόµµα του και δεν φοβάται τη µάχη του σταυρού. Θα το έκαναν όλοι, άραγε;

& του βάθους

Παρά τον θεσµικό ρόλο που διεκδικεί στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ο Μάνφρεντ Βέµπερ ήρθε στην Αθήνα µε στολή κοµµατάρχη. Ο Βαυαρός υποψήφιος για την προεδρία της Κοµισιόν δεν εκθείασε απλώς τον πρόεδρο της Νέας ∆ηµοκρατίας -όπως ήταν και αναµενόµενο λόγω της θερµής στήριξης που του παρέχει-, αλλά προχώρησε και σε άκοµψες παρεµβάσεις, ζητώντας ανοιχτά αλλαγή κυβέρνησης στην Ελλάδα. ∆ικαίωµά του, προφανώς, το προφίλ που τόσα χρόνια χτίζει, αλλά ας µη διαµαρτύρεται που δεν υπάρχει Ευρωπαίος, πλην Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόµµατος, που να συζητά την πιθανότητα να διαδεχθεί τον Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ. Κατά τα λοιπά, ο Μοσκοβισί σκανδάλιζε τη Νέα ∆ηµοκρατία κάθε φορά που δήλωνε ότι οι δείκτες της ελληνικής οικονοµίας εξελίσσονται ενθαρρυντικά… Μπροστά στον Βέµπερ και στις παρεµβάσεις του ο Γάλλος µοιάζει... «ανθέλληνας».