Το άλλοθι

Η επίθεση Πολάκη στον Στέλιο Κυµπουρόπουλο προκάλεσε σφοδρή πολιτική αντιδικία, που τις επόµενες ηµέρες θα µεταφερθεί στη Βουλή. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέλεξε να εµπλέξει τον υποψήφιό του σε ένα παιχνίδι απόδρασης από την ανυπαρξία θέσεων του κόµµατός του για κοινωνική πολιτική. Αλλά και ο Αλέξης Τσίπρας µετέτρεψε σε συζήτηση περί εµπιστοσύνης τη µοµφή στον «αψύ» υπουργό του (και) για να κρύψει ανεπάρκειες. Τα τερτίπια ωστόσο λίγο ενδιαφέρουν όποιον αναρωτιέται τι πραγµατικά θα κάνουν τα κόµµατα που διεκδικούν την επόµενη κυβέρνηση για το θέµα των ίσων ευκαιριών στους πολίτες µε αναπηρία. Γιατί ακόµα και στη χώρα που δεν µπορεί να βουλώσει µια τρύπα σε έναν δρόµο, ο πολιτισµός πάντα θα κρίνεται από το πώς συµπεριφέρεται στους αδύναµους.

Εχοντας παρακολουθήσει την πορεία του Κυµπουρόπουλου από την ηλικία των 15 ετών, όταν πρωτοσήκωσε τη σηµαία στην παρέλαση µέχρι σήµερα, δεν πιστεύω ότι εννοούσε αυτά που του καταλόγισε ο Πολάκης. Οτι δηλαδή ενώ χρησιµοποίησε την ευνοϊκή διάταξη του νόµου για να διοριστεί σε δηµόσιο νοσοκοµείο, θέλει να καταργηθούν τα προνόµια που ο ίδιος, πολύ σωστά, χρησιµοποίησε. ∆εν το πιστεύω, γιατί ο Στέλιος αγωνίστηκε από µικρός για αυτόνοµη διαβίωση και ίσες ευκαιρίες, ενώ στο παρελθόν υπήρξε ξανά υποψήφιος ευρωβουλευτής µε άλλο κόµµα, τους Πράσινους. Τις ιδέες του προσπαθεί να προωθήσει. Επιπλέον «οµολογώ πως δεν ξέρω τα παιχνίδια της πολιτικής. Παραµένω ένας άνθρωπος που µπήκε σε αυτήν τη διαδικασία γιατί έχω όνειρα και ελπίδα.

Ετσι θα πορευτώ προσωπικά, πιστεύοντας πως καµία πολιτική αντιπαράθεση δεν πρέπει να ξεπερνά τα όρια. Πολιτική χωρίς ανθρωπιά δεν γίνεται», όπως λέει ο ίδιος. Τον πιστεύω λοιπόν, αλλά δεν ξέρω αν τον πιστεύει ο ίδιος ο αρχηγός του ή απλώς τον επέλεξε για «βιτρίνα», αφού είναι µια καλή µεταγραφή. Θα ήθελα η Βουλή να µην αναλωθεί σε µατς Πολάκη - Αδώνιδος και Τσίπρα -Μητσοτάκη, αλλά να ακούσω ποιες είναι οι θέσεις των κοµµάτων για τη στήριξη των ευάλωτων κοινωνικών οµάδων. Τι θα κάνουν; Μόνο αυτό θα είχε πραγµατική σηµασία, αν δεν ζούσαµε σε µια χώρα που λέµε ότι νοιαζόµαστε για τους ευάλωτους, την ίδια στιγµή που πολλοί κλείνουν διαβάσεις και παρκάρουν σε θέσεις αναπήρων µε ελαφρότητα, ενώ οι πολιτικοί τούς χρησιµοποιούν σαν άλλοθι για τη διαχρονική ανεπάρκεια κοινωνικού κράτους...