Σαϊτοπόλεμος στην Καλαμάτα: Νεκρός στον βωμό του πολιτισμού, για ένα σάπιο DNA

Ο δήμαρχος Καλαμάτας δεν προσπάθησε να ντύσει τα λόγια του με το πένθιμο κοστούμι όπως θα όφειλε, για την απώλεια ενός αθώου παρατηρητή του σαϊτοπολέμου. Αλλωστε σε κάθε πόλεμο υπάρχουν οι παράπλευρες απώλειες, με έναν εικονολήπτη θα ασχολούμαστε τώρα;

Ο δήμαρχος της μεσσηνιακής πόλης Παναγιώτης Νίκας «φόρεσε» την προεκλογική του πλουμιστή φορεσιά και είπε ό,τι ήθελαν να ακούσουν οι ψηφοφόροι του: «Είναι στο DNA των Καλαματιανών ο σαϊτοπόλεμος, αν τον απαγορεύσουμε θα υπάρξουν αντιδράσεις»!

Κι ο Robert Capa εικονολήπτης ήταν, που απαθανάτισε τις σπουδαιότερες πολεμικές στιγμές του αιώνα που έφυγε, και έπεσε στο πεδίο της μάχης του Βιετνάμ, ξέχασε να πει ο δήμαρχος για να στηρίξει την άποψή του…

Να απαγορεύαμε τους πολέμους; Ε, όχιιι!

Ετσι γίνεται άλλωστε με τις εμπόλεμες συρράξεις από αρχαιοτάτων χρόνων: στις εκατόμβες των νεκρών στρατιωτών προσμετρώνται και άμαχοι, αθώοι.

Κάτι τέτοιο άφησαν να εννοηθεί ο δήμαρχος της Καλαμάτας, αλλά και ο πρόεδρος των «σαϊτομάχων» της πόλης, αν καλώς εννοήσαμε: «Ηταν η κακιά στιγμή αυτό που συνέβη χθες αλλά και όσα περιστατικά έχουν συμβεί παλαιότερα»…

Δίκιο έχουν…

Μήπως απαγορεύτηκε το κυνήγι, όταν κάθε χρόνο πέφτουν νεκροί από τα βόλια συγκυνηγών τους δεκάδες άνθρωποι, που… έμοιαζαν με αγριόχοιροι;

Ή απαγορεύτηκε η οδήγηση στις εθνικές οδούς όταν το αίμα ρέει σε κάθε έξοδο, πασχαλιάτικη, για παράδειγμα και όχι μόνο…

Ή απαγορεύτηκαν οι μπαλωθιές στους κάθε λογής πιστολάδες της Κρήτης και των καταυλισμών των Ρομά; Κι αν χαροπαλεύει ένα κοριτσάκι οκτώ χρόνων από σφαίρα πανηγυρζόντων την Ανάσταση του Κυρίου, μικρό το κακό: παράπλευρη απώλεια κι αυτή.

Καλά τα είπε λοιπόν ο δήμαρχος, αλλά θα θέλαμε να τα πει και πρόσωπο με πρόσωπο στη σύζυγο και τα παιδιά του άτυχου εικονολήπτη, με την ίδια ψυχραιμία των στρατιωτικών αγγελιοφόρων: «Ο σύζυγος και πατέρας σας έπεσε στο πεδίο της μάχης καταγράφοντας εικόνες ενός βαθιά ριζωμένου εθίμου στο (χαλασμένο) DNA μας. Το έθιμο του σαϊτοπόλεμου είναι κομμάτι του πολιτισμού της Καλαμάτας που την ακολουθεί (και τη στοιχειώνει) τα τελευταία 150 χρόνια· όσοι και να πέσουν στα πεδία των τίμιων (σαϊτο) μαχών, το έθιμο θα παραμένει…».

Νεκρός στο βωμού του πολιτισμού, λοιπόν, ο άτυχος εικονολήπτης, «νεκροζώντανος» στο βωμό της πολιτικής αναλγησίας ο κύριος δήμαρχος, σάπιο, νεκρό DNA όσων υποστηρίζουν ανάλογα «έθιμα» κι ακόμα πιο σάπιο DNA όσων τα αποθεώνουν σε τηλεοπτικά αφιερώματα και εκπομπές.

Αν ο Χριστός αναστήθηκε προχθές, η ανάσταση αυτού του τόπου αργεί πολύ ακόμη!