Η ακροδεξιά βγαίνει για τα καλά από το χρονοντούλαπο της Ιστορίας

Οι δηµοσκοπήσεις στην Ισπανία, που το προηγούµενο διάστηµα έδειχναν ότι το ακροδεξιό κόµµα Vox θα πετύχει την εκπροσώπησή του στη Βουλή, επιβεβαιώθηκαν. Οι εθνικιστές κέρδισαν το 10,26% των ψήφων και θα έχουν 24 έδρες.

Εκτός των δηµοσκοπήσεων, επιβεβαιώθηκε αυτό που όλοι γνωρίζαµε: ότι η ακροδεξιά ανεβαίνει στην Ευρώπη, βγαίνοντας για τα καλά από το χρονοντούλαπο της Ιστορίας. ∆εν «καλπάζει» τόσο ώστε να τροµάζει, αλλά προκαλεί έντονο προβληµατισµό. Τα χριστιανοδηµοκρατικά κόµµατα είναι -κυρίως- οι χαµένοι από αυτήν τη µετακίνηση, αφού τα δικά τους ποσοστά υποχωρούν για να τα καρπωθεί η ακροδεξιά.

Η δε Σοσιαλδηµοκρατία, παρά την πρωτιά στην Ισπανία, παραµένει απαξιωµένη στα µάτια των λαών της Ευρώπης. ∆εµένη για χρόνια στο ιδεολογικό άρµα της ∆εξιάς, ανίκανη να παραγάγει πολιτική, προσπαθεί να βρει διέξοδο µε «αριστερή» στροφή. Στην πολιτική, όµως, δεν υπάρχουν φυσικά φαινόµενα. Μόνο πραγµατικά και διαφορετικά κοινωνικά συµφέροντα που αναζητούν τρόπο να ικανοποιηθούν. Και όταν οι βασικοί εκφραστές αυτών των συµφερόντων δείχνουν αδύναµοι να ανταποκριθούν στον ιστορικό τους ρόλο, θα κάνουν την εµφάνισή τους νέοι «διαχειριστές». Αρκεί µια µατιά στον ευρωπαϊκό πολιτικό χάρτη για να το επιβεβαιώσουµε.

Ο ακροδεξιός Ορµπαν κυριαρχεί στην Ουγγαρία, αποτελώντας, παρά τα κατά καιρούς µασκαρέµατα, αναπόσπαστο µέλος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόµµατος. Στην Αυστρία η ∆εξιά συγκυβερνά µε το ακροδεξιό Κόµµα των Ελευθέρων. Και οι δύο αυτές κυβερνήσεις πέρασαν πρόσφατα ακραία αντεργατικά µέτρα. Αυτά, δηλαδή, που χρειάζονταν για να αυξηθεί η «ανταγωνιστικότητα» των µεγάλων αυστριακών και ουγγρικών επιχειρηµατικών οµίλων.

Αν η Ευρώπη βρίσκεται µακριά, µπορούµε να ανατρέξουµε στα του οίκου µας. Τον Οκτώβριο του 2011 ο ακροδεξιός και ανοιχτά αντισηµιτικός ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη έγινε δεκτός στην κυβέρνηση Παπαδήµου µετά βαΐων και κλάδων. Ηταν η στιγµή που χρειάστηκε να περάσει το σκληρότερο «πακέτο» µέτρων των χρόνων των µνηµονίων. Αυτή είναι η ακροδεξιά. Οσο και αν παρουσιάζεται µε αντισυστηµικό προσωπείο, αποτελεί σάρκα από τη σάρκα του κυρίαρχου κοινωνικοοικονοµικού συστήµατος. 

∆εν το αµφισβητεί. Αντίθετα, το υπηρετεί πιστά. Και αυτό µε τη σειρά του την εκτρέφει. Αποτελεί, µε απλά λόγια, το «σιδερένιο» του χέρι. Εποµένως, το ερώτηµα που προκύπτει είναι το πώς ανακόπτεται η άνοδός της. Ποιες πολιτικές δυνάµεις µπορούν να το πετύχουν; Είναι ικανό ένα «µέτωπο» από δυνάµεις της Σοσιαλδηµοκρατίας και της Αριστεράς να το κάνει; Με ποιο κύρος θα απευθυνθεί στους πολίτες ανά την Ευρώπη, όταν οι δυνάµεις που θα το αποτελούν εφάρµοσαν -επιεικώς- συντηρητικές πολιτικές ή συνυπήρξαν ανοιχτά ή κεκαλυµµένα µε την ακροδεξιά; Η απάντηση στο παραπάνω ερώτηµα δεν είναι εύκολη. Μέχρι να βρεθεί, τον δρόµο στην ακροδεξιά θα πρέπει να φράξουν όσοι κινδυνεύουν πραγµατικά να βρεθούν κάτω από την «µπότα» της. Οι εργαζόµενοι, οι γυναίκες και η νεολαία είναι εκείνοι που µπορούν να πουν ξανά «No pasarán» στους νοσταλγούς του φασισµού