Από κάτω από το ραδίκι

Ο πρώτος που µετέφρασε τον όρο στην Ελληνική τον απέδωσε ως «ριζοσπαστικές», αντί «ριζικές». Ετσι, ενώ στις άλλες χώρες ο «radical» αναζητεί ριζικές λύσεις, στην Ελλάδα «σπάει ρίζες». Και έτσι γεννήθηκε ένας πολιτικός όρος τόσο αόριστος ώστε να καλύπτει τα πλέον διαφορετικά πράγµατα, όπως την Εθνική Ριζοσπαστική Ενωση, τον Συνασπισµό Ριζοσπαστικής Αριστεράς και πολύ πιο πριν την εφηµερίδα «Ριζοσπάστης». Αυτός είναι ο πρόλογός µου για να προτείνω στην κυβέρνηση µια ριζική µεταρρύθµιση του άρθρου 16. Ας γίνουν ιδιωτικά πανεπιστήµια, αφού χωρίς αυτά η αντιπολίτευση δεν µπορεί να κοιµηθεί το βράδυ. Αλλά να µην είναι µόνον ιδιωτικά. Να είναι και πανεπιστήµια. Η εκλογή καθηγητών να πραγµατοποιείται µε τις ίδιες προϋποθέσεις που ισχύουν στα δηµόσια, στην ίδια ιεραρχική κλίµακα και µε τη συµµετοχή των κρατικών καθηγητών, η οποία να επεκταθεί στις αξιολογήσεις των φοιτητών, καθώς και στις επιτροπές µεταπτυχιακών και διδακτορικών. Και -το κυριότερο- µισθολογικά και ιεραρχικά οι καθηγητές των ιδιωτικών πανεπιστηµίων να είναι εξισωµένοι µε τους καθηγητές των δηµοσίων. Διότι, όταν λέµε «ιδιωτικά πανεπιστήµια» στην Ελλάδα, µόνον φαντασιόπληκτοι οραµατίζονται το Χάρβαρντ. Η ελληνική εκδοχή είναι τα «κολέγια», όπου προσλαµβάνονται διδάσκοντες µε ελλιπή προσόντα και µε αποδοχές επιπέδου Βορείου Βιετνάµ, ενώ η εισαγωγή φοιτητών γίνεται όχι απλώς χωρίς «βάση, αλλά χωρίς ίχνος εξετάσεων και αξιολόγησης. Αφήστε το ερευνητικό έργο. Πώς να κάνουν ερευνητικό έργο ωροµίσθιοι µε ολιγόµηνες συµβάσεις οι οποίοι δεν πληρώνονται τις αργίες και τις διακοπές; Αυτή είναι η πραγµατικότητα που δίνει τίτλους επαγγελµατικώς «αναγνωρισµένους». «H σύσταση ανώτατων σχολών από ιδιώτες απαγορεύεται» λέει το Σύνταγµα, αλλά τα πτυχία τους επιτρέπονται. ∆εν χρειάζεται µια «ριζοσπαστική» αναθεώρηση;