Εναλλαγές

Η τηλεόραση και οι εικόνες της ήταν για την Ελλάδα τουλάχιστον µια νέα πολιτική οπτική, που και αυτή κρατούσε την αµεσότητα µόνον για παγκόσµια γεγονότα, όπως η άφιξη του πρώτου ανθρώπου στο Φεγγάρι. Μόνιµο παράπονο κάθε κυβέρνησης ήταν «το έργο µας δεν γίνεται ευρύτερα γνωστό». Εποµένως, έστελνε τους βουλευτές της στην επαρχία για να προκύψει κάποια «ενηµέρωση». Μόνον εξαιρέσεις υπήρχαν σε αυτό το κάδρο. Μακάρια χρόνια, του περασµένου αιώνα! Το ∆ιαδίκτυο, ο ταχύτατος σχολιασµός και η παραγωγή ειδήσεων µέσα από ψηφιακές πλατφόρµες οδήγησαν σε ενηµέρωση που συχνά οδηγεί σε πληροφορίες για κάποιο γεγονός σε απίστευτους αριθµούς ανά ώρα. Για παράδειγµα, ένα τουίτ από τον Τραµπ οδηγεί σε αναλύσεις, διαπιστώσεις, αντιρρήσεις και κριτική. Και ο πρόεδρος τουιτάρει συχνά. Κάτι παρόµοιο βιώνουµε τις τελευταίες εβδοµάδες στη χώρα µας. Προφανώς, η κυβέρνηση έχει ένα πρόγραµµα που προσπαθεί να τηρήσει. Και όσο τελειώνει ο παραγωγικός χρόνος της (τρέχουν οι µέρες ολοταχώς προς το 2019), παράγει τουλάχιστον µια πολιτική είδηση καθηµερινά. Οι αντιπολιτεύσεις βρίσκονται σε αναβρασµό, καθώς, αν δεν απαντήσουν στιγµιαία, ανησυχούν µην περάσει το αντίθετο µήνυµα. Από τη Συµφωνία των Πρεσπών έως σήµερα διάβασα, άκουσα και είδα τουλάχιστον 50 ειδήσεις πρώτης γραµµής που µπαίνουν η µία καπάκι πάνω στην άλλη. Και έχουν περάσει µόνον 145 µέρες! Και έχουν δηµιουργηθεί εκατοντάδες αξιοσηµείωτα άρθρα, χωρίς να υπολογίσω τα περαστικά βίντεο και τον γενικό οπτικοακουστικό πλούτο. Συγκρίνετε ελεύθερα το 2018 µε το 2008, το 1998, το 1988, και θα καταλάβετε την αίσθησή µου. Παλαιότερα ήταν σαν να µπαίναµε σε ένα σινεµά πρώτης προβολής, µε ταξιθέτη και σάντουιτς στο διάλειµµα. Τώρα µας προσφέρονται πολύ περισσότερα θεάµατα, µε επίκαιρα και «προσεχώς» και τουλάχιστον τρία ή τέσσερα έργα, γουέστερν, ιστορικά, γκανγκστερικά, τουρκικά και µελό. Πρωί µπαίνουµε, βραδιάτικα βγαίνουµε. Τόσες και τέτοιες εναλλαγές δεν τις βαστούν οι αισθήσεις και η λογική µας.