Η αµφιλεγόµενη Βενεζουέλα

Πραξικόπηµα, για την ώρα, δεν υφίσταται, όπως τουλάχιστον το γνωρίζουµε στην κλασική του έννοια. Αλλά οι κινητοποιήσεις των αντιπάλων του Μαδούρο και η στάση των ΗΠΑ, της Ρωσίας και της Ευρωπαϊκής Ενωσης µπορεί να προσµετρήσουν υπέρ ή κατά του υπάρχοντος καθεστώτος χωρίς να µεσολαβήσει άµεση αναµέτρηση.

Η τακτική ενός ανθρώπου, του Γκουαϊδό, που προσκαλεί µε βεβαιότητα σε απεργίες, προτάσεις συνεργασίας µε το στράτευµα και διαδηλώσεις, ξενίζει πολλούς. Είτε σηµαίνει το πρελούδιο µιας πολύ σκληρής και αιµατηρής αναµέτρησης είτε πρόκειται για ένα φιάσκο που θα εκφυλιστεί πολύ γρήγορα. Το δεύτερο φαίνεται πως είναι µάλλον αισιόδοξη πρόβλεψη. Πέρα από τις ακένωτες υπόγειες λίµνες πετρελαίου, η Βενεζουέλα παραµένει µια χώρα της Νότιας Αµερικής, όπου οι πολιτικοί όροι µπορεί να εκφράζονται µε τα ίδια λόγια, αλλά σηµαίνουν άλλα πράγµατα απ’ ό,τι στην Ευρώπη.

Δεν πρόκειται εδώ για την Κούβα, αλλά για µια χώρα που κρατάει, έστω κατ’ όνοµα, ένα µπολιβαριανό παρελθόν. Και αυτές οι παραδόσεις πολύ δύσκολα σηµαίνουν δηµοκρατική διακυβέρνηση. Ούτε καν εναλλαγή δικτατοριών. Οι ταξικές διαφορές είναι πελώριες και αυτό το µείγµα αποίκων, παλαιών οικιστών, εκρηκτικής ανάπτυξης και απεριορίστων πόρων µπορεί να εκφραστεί ακόµη και µε περίτεχνους, καινοφανείς τρόπους. Δύσκολα µπορεί να κατανοήσει την εκεί κατάσταση ένας Ευρωπαίος, εθισµένος σε πολιτικές πολύ πιο επεξεργασµένες.