Τραµπ και Βενεζουέλα

Προφανώς, στον Λευκό Οίκο έκριναν ότι η εµπλοκή στη χώρα της Λατινικής Αµερικής θα ήταν η πρώτη κίνηση του Τραµπ στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής που θα διασφάλιζε τη συναίνεση και των Ρεπουµπλικάνων, που είναι αποστασιοποιηµένοι, και των ∆ηµοκρατικών – συναίνεση υπό την επιφύλαξη της γρήγορης ανατροπής του Μαδούρο και υπό την πίεση των διαδηλώσεων και των κυρώσεων που αθροιστικά θα εξανάγκαζαν τη στρατιωτική ηγεσία στο Καράκας να διαµηνύσει στον πρόεδρο ότι αποσύρει τη στήριξή της.

Εξυπακούεται ότι, παρά τη σκληρή ρητορική και τις απειλές για επέµβαση, το τελευταίο που επιθυµούν οι ΗΠΑ είναι να εµπλακούν οι στρατιωτικές τους δυνάµεις σε µια παρατεταµένη εµφύλια σύρραξη στη Βενεζουέλα που ανά πάσα στιγµή θα µπορούσε να µεταλλαχθεί σε ευρύτερη περιφερειακή σύγκρουση. Το γεγονός ότι η Λατινική Αµερική ήταν και παραµένει για την Ουάσιγκτον η «πίσω αυλή των ΗΠΑ», όπως την ονόµασε ο πρόεδρος Θίοντορ Ρούσβελτ, δεν αρκεί για να καταστεί η Βενεζουέλα πεδίο αµερικανικής στρατιωτικής επέµβασης, την ώρα που η κυβέρνηση Τραµπ δεν κρύβει την ανυποµονησία της να αποσύρει ή -στη χειρότερη περίπτωση- να µειώσει την αµερικανική παρουσία στο Αφγανιστάν και στη Βορειοανατολική Συρία.

Μέχρι στιγµής το καθεστώς Μαδούρο δείχνει να απολαµβάνει την εµπιστοσύνη της στρατιωτικής ηγεσίας της χώρας και να αντέχει την πίεση των οικονοµικών κυρώσεων, αλ λά και την πολιτική του αποµόνωση από τις µεγάλες δυνάµεις της ∆ύσης. Ο χρόνος δουλεύει υπέρ του Μαδούρο, που επενδύει στη διεθνοποίηση της κρίσης. Αντίθετα, κάθε µέρα που περνά χωρίς κάποια ξεκάθαρη δυναµική καθεστωτικής ανατροπής να παρουσιάζεται στον ορίζοντα αποδυναµώνει την αξιοπιστία της ρητορικής του Τραµπ. Η εύκολη νίκη στη Βενεζουέλα που θέλησε να καταγάγει ο Τραµπ κινδυνεύει να εξελιχθεί σε ένα φιάσκο χωρίς προηγούµενο.