Μαδρίτη - Παρίσι µέσω Ρώµης

Ψυχραιµία, σύντροφοι, απ’ όπου και αν προέρχεστε. Καλοδεχούµενη η νίκη των Σοσιαλιστών (PSOE) του Πέδρο Σάντσεθ στην Ισπανία την περασµένη Κυριακή, δεν λέω, αλλά ας την προσεγγίσουµε µε την εγκράτεια που επιτάσσει η πολιτική εµπειρία των τελευταίων ετών.

Η εγκράτεια, βέβαια, δεν φέρνει ψήφους και εµείς βρισκόµαστε σε προεκλογική περίοδο... ∆εκτό. Αλλά και οι βιαστικοί πανηγυρισµοί συµβαίνει ενίοτε να καταρρέουν µέσα σε νέφη αυτοδιάψευσης.

Και όσο πιο µεγάλες ήταν οι προσδοκίες που εκδηλώθηκαν µε απερίσκεπτη βιασύνη τόσο πιο δυσβάσταχτη συχνά η διάψευση. Και αν το άστρο σβήσει, έπειτα πολύ δύσκολα φωτίζει ξανά, µε το πολιτικό κόστος να αποδεικνύεται συχνά µοιραίο για πρόσωπα και παρατάξεις.

∆εν χρειάζεται να ψάξει κανείς µακριά. Η εµπειρία του Φρανσουά Ολάντ στη Γαλλία και το προηγούµενο του Ματέο Ρέντσι στην Ιταλία φαίνεται πια σαν να έχουν χαθεί από τη µνήµη παρά τη χρονική τους εγγύτητα.

Υπενθυµίζεται, για την ιστορία, ότι µέρος του ελληνικού Τύπου είχε υποδεχτεί τον Ολάντ περίπου σαν «Μεσσία» όταν εκείνος επικράτησε του Σαρκοζί την άνοιξη του 2012, µε ποσοστό 52%.

Η εφηµερίδα στην οποία τότε εργαζόµουν είχε προχωρήσει, µάλιστα, και σε ειδική έκδοσηαφιέρωµα στον Γάλλο σοσιαλιστή, ο οποίος όµως θα κατέληγε να αποχωρεί από την εξουσία µόλις λίγα χρόνια αργότερα ως ο πιο αντιδηµοφιλής πρόεδρος στα γαλλικά χρονικά, συµπαρασύροντας µαζί του και το άλλοτε κραταιό γαλλικό σοσιαλιστικό κόµµα οι εκλογικές επιδόσεις του οποίου υποχώρησαν το 2017 σε… µονοψήφια ποσοστά. Κελ ντεκαντάνς…

Αλλά και τον Ματέο Ρέντσι πολλοί εξ ηµών τον είχαν υποδεχτεί περίπου σαν «Μεσσία» το 2014, όταν εκείνος, ένας 30άρης φωτογενής πρώην δήµαρχος της Φλωρεντίας, βρέθηκε ξαφνικά (χωρίς εκλογές) στην πρωθυπουργία της Ιταλίας.

Στις ευρωκάλπες της ίδιας χρονιάς το ιταλικό ∆ηµοκρατικό Κόµµα (PD), υπό τον Ρέντσι, θα ερχόταν µάλιστα πρώτο, εξασφαλίζοντας σχεδόν 41%, µε τη Λέγκα του Σαλβίνι να ακολουθεί πολύ πιο κάτω, στο µόλις 6%.

Μόλις τρεις εβδοµάδες πριν από τις ευρωεκλογές της 26ης Μαΐου οι δηµοσκοπήσεις τοποθετούν πια τη Λέγκα κοντά στο 30% και το ∆ηµοκρατικό Κόµµα κοντά στο 20%.

Οι συνθήκες πλέον στη Γηραιά Ηπειρο δεν επιτρέπουν εύκολους πανηγυρισµούς και µεγαλοστοµίες. Ούτε στην Ισπανία ούτε πουθενά. Οσο για τις πολιτικές εξελίξεις, εκείνες θα κριθούν κυρίως από τις διεργασίες στον χώρο της ευρύτερης ευρωπαϊκής ∆εξιάς