Ζωή που δίνεται σε (120) δόσεις

Βεβαίως, αυτή η εικόνα δεν αφορά το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Σύµφωνα µε τις εκθέσεις διεθνών οργανισµών, παρά τα όποια µέτρα έχουν ληφθεί κατά τη µνηµονιακή περίοδο, η «µαύρη» οικονοµία στη χώρα µας συνεχίζει να κινείται στο 25%-30% του ΑΕΠ. Το αποτέλεσµα είναι γνωστό: ο µη αποδιδόµενος ΦΠΑ θα µπορούσε, για παράδειγµα, να «εξαφανίσει» την επιβάρυνση από τον ΕΝΦΙΑ αν είχε βρεθεί τρόπος να µπαίνει στα δηµόσια ταµεία.

Οµως, ούτε η σηµερινή κυβέρνηση ούτε οι προηγούµενες βρήκαν τρόπους για να µειώσουν την παραοικονοµία – κάτι που λειτούργησε επιβαρυντικά ως προς τη φοροδοτική δυνατότητα εκείνων των στρωµάτων της ελληνικής κοινωνίας που πληρώνουν σε όλες τις περιπτώσεις τα σπασµένα. Τους περισσότερους µήνες του χρόνου δηµιουργείται -για κάθε µήνα- ένα ποσό περίπου 1 δισ. ευρώ που αφορά ληξιπρόθεσµα χρέη προς την Εφορία.

Πρόκειται για ένα δυσθεώρητο ποσό – µικροµεσαίοι επιχειρηµατίες καταστρέφονται ή γίνονται όµηροι του ∆ηµοσίου, καθώς µάλιστα ο συµψηφισµός των οφειλών του κράτους προς τους ιδιώτες παραµένει σε… θεωρητικό επίπεδο. Με την έννοια αυτή, οι λεγόµενες 120 δόσεις για τα χρέη προς την Εφορία και τα Ταµεία είναι θετικό µέτρο, αλλά θα έπρεπε να είχαν ήδη γίνει πράξη – διότι δίνουν πράγµατι βαθιά ανάσα σε χιλιάδες πολίτες, που θα µπορέσουν σε κάποιο βαθµό να προγραµµατίσουν ξανά τη ζωή τους και ενδεχοµένως να κάνουν ένα νέο ξεκίνηµα. Η αντίδραση των θεσµών είναι δεδοµένη – µια και σε όλες τις ανάλογες περιπτώσεις µπαίνει το ζήτηµα των στρατηγικών κακοπληρωτών, εκείνων δηλαδή που περιµένουν την επόµενη ρύθµιση µε την προσδοκία ότι θα είναι ευνοϊκότερη από την προηγούµενη.

Ετσι όµως δηµιουργείται ένας φαύλος κύκλος που εκτοξεύει τις οφειλές και διαιωνίζει το πρόβληµα. Εποµένως, είναι προς το συµφέρον και των δανειστών, όπως και κυρίως της ελληνικής κοινωνίας, να βρεθεί µια οριστική λύση στο πρόβληµα, που δεν θα αποκλείει τους πολλούς µε περιουσιακά κριτήρια. Για παράδειγµα, αν κάποιος είχε βρεθεί µε ένα… ευάερο και ευήλιο διαµέρισµα πριν από την κρίση, δεν πρέπει να αποκλείεται από τις πολλές δόσεις, διότι τώρα η περιουσία του έχει χάσει µεγάλο µέρος της αξίας που είχε κάποτε και δεν µπορεί να την αξιοποιήσει ώστε να πάρει ανάσα από τα χρέη του προς την Εφορία και τα Ταµεία. Ωστόσο, και οι 120 δόσεις δεν είναι το σούπερ φάρµακο που θα µας επαναφέρει στην κανονικότητα. Η πολιτική των υπερπλεονασµάτων, όπως περιγράφεται στο µεσοπρόθεσµο πρόγραµµα που κατάρτισε η κυβέρνηση, είναι το µεγαλύτερο εµπόδιο – καθώς µάλιστα προβλέπεται και νέα µείωση δαπανών για την Παιδεία και την Υγεία, ενώ κανένα κόµµα δεν µιλά για την παραοικονοµία, που έκανε αναγκαστική την απόλυτα άδικη µείωση του αφορολόγητου, που τρέχουν τώρα όλοι να αποτρέψουν...