Χάθηκε το μέτρο και η ελπίδα στο ελληνικό μπάσκετ

Μακάρι να είναι αλήθεια πως η Ευρωλίγκα επεξεργάζεται πλάνο επέκτασης του αριθμού των ομάδων της, μακάρι να διευρύνει το καλεντάρι της ορίζοντας περισσότερα παιχνίδια, μακάρι ο στόχος της να είναι μια νέα διευρυμένη και αυτόνομη λίγκα. Θα συνεχίσουμε να την παρακολουθούμε με το ίδιο ενδιαφέρον. Αν συμβεί αυτό ίσως Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός αφήσουν συνειδητά στην ησυχία του το ελληνικό πρωτάθλημα μπας και γίνει κάποια στιγμή ένα restart.

Με μικρότερο ενδιαφέρον ναι, με λιγότερα λαμπερά ονόματα, με μικρότερα έσοδα, με λιγότερη προβολή από τα ΜΜΕ, αλλά και με έναν κρυφό πόθο, μια φιλοδοξία ότι σταδιακά  χρόνο με τον χρόνο θα κερδίζει την εμπιστοσύνη του κόσμου και με μια γλυκιά προσμονή ότι το «αύριο» μπορεί να γίνει καλύτερο.

Χάθηκαν πολλά όλα αυτά τα χρόνια. Χάθηκε η αξιοπρέπεια του πρωταθλήματος, χάθηκαν φίλαθλοι, χάθηκε το μέτρο σε αυτή την άνευ ορίων κόντρα των δυο «αιωνίων». Το σημαντικότερο όμως είναι πως χάθηκε η ελπίδα. Με την υπάρχουσα κατάσταση με τα συγκεκριμένα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν σε αυτό το «θέατρο σκιών» δεν περιμένεις τίποτα, δεν είναι δυνατόν να αλλάξει κάτι.

«Το μπάσκετ δεν κινδυνεύει, αυτές είναι παρενθέσεις. Το θέμα είναι πως θα τελειώσει και πότε θα επικρατήσει η λογική», είπε ο Πεδουλάκης. Κόουτς, να μας συμπαθάς, παρένθεση όπως λέει και η ίδια η λέξη είναι κάτι που παρεμβάλλεται στον λόγο, είναι κάτι που εξ ορισμού έχει σύντομη διάρκεια. Εδώ μιλάμε για μια κατάσταση που επί σειρά ετών έχει φύγει από κάθε έλεγχο. Και το ζητούμενο είναι «τι κάνουμε όταν διαπιστώνουμε πως με τίποτα δεν επικρατεί η λογική»;

Δεν έχει νόημα το υπάρχον πρωτάθλημα

Δεν είναι δυνατόν ο Ολυμπιακός να θυμάται προς το τέλος του πρωταθλήματος πως συγκεκριμένοι διαιτητές είναι εναντίον  του αρνητικά διακείμενοι. Ας ξεκαθάριζε από το καλοκαίρι τη στάση του κι ας μη κατέβαινε στο πρωτάθλημα. Όχι δυο αγωνιστικές πριν το τέλος. Τι σου φταίνε οι υπόλοιποι;

Δεν είναι δυνατόν ο Παναθηναϊκός να μην συναινεί επί σειρά ετών σε κάποιες αλλαγές που θεσμικά πρέπει να γίνουν στο πρωτάθλημα. Δεν μπορεί να βρίσκει πως όλα λειτουργούν άψογα ενώ όλοι παραδέχονται το αντίθετο.

Υπάρχουν και πράγματα για τα οποία δεν ευθύνονται βέβαια οι δυο αιώνιοι: Ως πότε θα υπάρχει ατιμωρησία στους «μπαταχτσήδες» προέδρους; Ως πότε θα παρατηρείται το φαινόμενο  της αλλοίωσης του πρωταθλήματος με τις «μυστήριες» αποχωρήσεις αθλητών στις τελευταίες αγωνιστικές;

Το πρωτάθλημα έτσι όπως λειτουργεί τα τελευταία χρόνια, με αυτές τις παθογένειες δεν έχει κανένα νόημα να συνεχίσει να υφίσταται...