Ο κόσµος αλλάζει. Εµείς όχι...

Έντεκα χρόνια χωρίζουν τις δύο πυροκαταστροφές της νεότερης Ιστορίας µας. Στην Ηλεία το καλοκαίρι του 2007 και στο Μάτι πέρυσι.

Θα περίµενε κανείς οι βασικές αδυναµίες που διαγνώσθηκαν στην πρώτη φωτιά µετά την παρέλευση µίας δεκαετίας να έχουν γίνει κτήµα του µηχανισµού άµυνας της χώρας στις φυσικές καταστροφές και να έχουν ενσωµατωθεί στο «know how» των αρµοδίων υπηρεσιών.

Για να γίνει, βέβαια, κάτι τέτοιο θα πρέπει να υπήρχε ένα πολιτικό σύστηµα ικανό να εξαγάγει χρήσιµα συµπεράσµατα, να τα αφοµοιώσει και να τα µεταλαµπαδεύσει µε εκπαίδευση, οργάνωση, τεχνογνωσία εν ολίγοις και υλικές υποδοµές.

Από το σηµερινό ρεπορτάζ για τις δύο εθνικού επιπέδου καταστροφές συνάγεται ότι τα παθήµατα δεν έγιναν µαθήµατα.

Ούτε ο σχεδιασµός για την αντιµετώπιση παρόµοιων κινδύνων, ούτε η απλοποίηση των κρίσιµων αποφάσεων, ούτε τα προληπτικά µέτρα ώστε να δηµιουργηθούν διέξοδοι σε οικισµούς-κοτέτσια...

Εκ των υστέρων δεν έχει νόηµα η κριτική, αν δεν γεννά λύσεις ώστε να αντιµετωπίσουµε µελλοντικά µε απόλυτα σωστό και αποτελεσµατικό τρόπο καταστροφικές πυρκαγιές. Να σώζουµε δηλαδή τους ανθρώπους όταν από τη µανία της φύσης δεν µπορούν να σωθούν δάση, οικισµοί και κατοικίες.

Ωστόσο το καλοκαίρι είναι µπροστά µας και µακάρι να µην καεί ούτε στρέµµα δάσους φέτος. Επειδή όµως µε τη φύση δεν µπορεί να γίνει συµβόλαιο, το ερώτηµα είναι αν είµαστε έτοιµοι να αντιµετωπίσουµε παρόµοιες καταστάσεις. Οικισµοί σαν το Μάτι υπάρχουν πολλοί στην Ελλάδα. Το ζήτηµα είναι να µην υπάρξει ξανά «Μάτι»...