Δύο στρατηγικές για μία κάλπη: Οι μεν και... οι δεν

Με την κυβέρνηση να αποσπά τη δεύτερη σε διάστηµα τεσσάρων µηνών ψήφο εµπιστοσύνης και την αξιωµατική αντιπολίτευση να θεωρεί ότι η στρατηγική της δικαιώθηκε, οι εταίροι του διπολισµού µπαίνουν στην τελική ευθεία της κούρσας για την ευρωκάλπη. ΣΥΡΙΖΑ και Ν∆ διαφωνούν παντού, το µόνο που ίσως τους συνδέει είναι η κοινή πεποίθηση ότι το εκλογικό σκορ των ευρωεκλογών θα προδικάσει σε σηµαντικό βαθµό και το αποτέλεσµα της βουλευτικής εκλογικής µάχης, που όλα δείχνουν πως έχει «κλειδώσει» για το ερχόµενο φθινόπωρο.

Στα άκρα

Φάνηκε, άλλωστε, και από την τριήµερη αντιπαράθεση στη Βουλή: τα δύο κόµµατα δεν διαφωνούν, απλώς, οριζοντίως και καθέτως. Υιοθετούν διαµετρικά αντίθετες προεκλογικές στρατηγικές, προσδοκώντας ότι µέσω αυτών θα καταφέρουν να αποκολλήσουν όσο το δυνατόν µεγαλύτερα εκλογικά κοινά από τη ζώνη της αδιευκρίνιστης ψήφου ή, τουλάχιστον, να αδρανοποιήσουν τµήµατα των «αναποφάσιστων» που δυνητικά διεκδικεί ο αντίπαλός τους. Σχηµατικά, ο ΣΥΡΙΖΑ επενδύει στην οικονοµία, επιχειρώντας να εµπεδώσει αίσθηση επιστροφής στην κανονικότητα και ανάκτησης της ιδιοκτησίας των πολιτικών.

Το νέο πακέτο µέτρων ελάφρυνσης µόνιµου χαρακτήρα υπακούει σε αυτήν ακριβώς την προτεραιότητα και προβάλλεται ως απόδειξη της δυναµικής που περικλείουν οι πολιτικές επούλωσης των τραυµάτων της κρίσης. Στον αντίποδα, η Νέα ∆ηµοκρατία ποντάρει στην αποδόµηση των κυβερνητικών πεπραγµένων, υπολογίζοντας να πάει στις κάλπες µε το τρίπτυχο Πολάκης - Μάτι - αφορολόγητο, το τελευταίο υπό την έννοια της κυβερνητικής αναξιοπιστίας. Η ίδια η πρόταση δυσπιστίας που κατατέθηκε κατά του αναπληρωτή υπουργού Υγείας και η πύκνωση των επιθέσεων κατά του πρωθυπουργού κινούνται στη γραµµή ακύρωσης του κυβερνητικού αφηγήµατος και στην ανάδειξη της ανάγκης να τερµατιστεί η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Man to man

Με µια κουβέντα, η κυβέρνηση προσδοκά ψήφο έγκρισης του έργου της ή έστω ανοχής, θετική ψήφο δηλαδή, τη στιγµή που η αξιωµατική αντιπολίτευση δείχνει βέβαιη ότι µπορεί να υπολογίζει στην αρνητική ψήφο όχι µόνο της παραδοσιακής εκλογικής της βάσης, αλλά και ευρύτερων ακροατηρίων. Στο µπρα ντε φερ αυτό, που θα εντείνεται όσο πλησιάζει η ώρα της κάλπης, κοµβικός είναι ο ρόλος των προσώπων και η προσπάθεια να αναδειχθούν ή να αποδυναµωθούν.

Το Μαξίµου και η Κουµουνδούρου, θεωρώντας ότι ο πρωθυπουργός διαθέτει συγκριτικό πλεονέκτηµα έναντι του αντιπάλου του, επιχειρούν να πλάσουν την εικόνα ενός «κρυπτόµενου Μητσοτάκη», ο οποίος αποφεύγει να αντιπαρατεθεί µε τον Τσίπρα, ενώ η Πειραιώς συγκεντρώνει τα πυρά στο πρόσωπο του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ, αντιλαµβανόµενη ότι αυτός, παρά τα πέντε χρόνια παραµονής του στην εξουσία, εξακολουθεί να αποτελεί το ισχυρό χαρτί του κόµµατός του.

Ποια στρατηγική θα επιβεβαιωθεί; Και ποιοι επιτελείς θα χαµογελούν το βράδυ της 26ης Μαΐου; Είναι άραγε τόσο ισχυρό το ρεύµα αποµάκρυνσης του ΣΥΡΙΖΑ που αρκεί για να φέρει στον αφρό τον Μητσοτάκη και να σηµάνει την αρχή του τέλους της διακυβέρνησης του Τσίπρα, ή τα πράγµατα θα εξελιχθούν διαφορετικά; Οι έρευνες κοινής γνώµης, µε όσες δυσκολίες έχουν πλέον αντικειµενικά να αποτυπώσουν ακριβείς συσχετισµούς, δεν δίνουν επί του παρόντος ασφαλείς απαντήσεις. Η διατήρηση της στάθµης της δεξαµενής των αναποφάσιστων σε παράδοξα ύψη για τη συγκυρία που διανύουµε, αλλά και η χαµηλή ακόµα συσπείρωση του ΣΥΡΙΖΑ, δηµιουργούν την αίσθηση ότι το παιχνίδι είναι ανοιχτό και οι ισορροπίες ευµετάβλητες.

Το δίλημμα

Υπό αυτή την έννοια, η µάχη της ευρωκάλπης θα είναι µια µάχη µε διπλό διακύβευµα: στην γκρίζα ατµόσφαιρα που δηµιουργούν η έκρηξη του ακροδεξιού λαϊκισµού και η αναβίωση των εθνικισµών, οι Ελληνες πολίτες καλούνται να αποφασίσουν ποιον από τους προτεινόµενους ευρωπαϊκούς δρόµους επιλέγουν, γνωρίζοντας ότι ταυτόχρονα απαντούν και στο εσωτερικό δίληµµα που εκ των πραγµάτων τίθεται: ψήφος στήριξης στον Τσίπρα και παράταση διακυβέρνησης µε το συγκεκριµένο µοντέλο ή αρνητική ψήφος στα πεπραγµένα του ΣΥΡΙΖΑ και διαβατήριο εξουσίας στον Μητσοτάκη; Ιδού η Ρόδος…