Δεν υπάρχει λέξη για να περιγράψει κανείς την κόντρα Τσίπρα-Μητσοτάκη

Πρόκειται για βίαιη κόντρα, η οποία παρουσιάζει µεγάλες διαφορές από τις παλαιότερες και σχετικά πρόσφατες µονοµαχίες µεταξύ παρατάξεων, που δεν ήταν λιγότερο έντονες, αλλά τους έλειπε ένα στοιχείο: της «λαχανιαστής» επικαιρότητας και αµεσότητας. Τα λόγια τους µεταφέρονται σε θεατές, αναγνώστες και ακροατές µε αστραπιαία ταχύτητα και η αντίδραση συγγράφεται, θαρρείς, ακόµη και πριν δεις τη δράση.

Αµφότεροι εκµεταλλεύονται, αλλά και χαντακώνονται από αυτήν την «τακτική dt». Την εκµεταλλεύονται, διότι ο διχασµός της κοινής γνώµης και η εριστικότητα των οπαδών τους έχουν στείλει τη βελόνα της έντασης στο φουλ. Χαντακώνονται, επειδή συχνά η ταχύτητα εκποµπής µηνυµάτων δεν πολυνοιάζεται να τεκµηριώσει στοιχειωδώς την κατηγορία που εξακοντίζεται.

Εποµένως µία, δύο, τρεις φορές καθηµερινά που επαναλαµβάνεται αυτό το φαινόµενο, το βάθος και η δυσθυµία αµφοτέρων πέφτει στα στελέχη που ψάχνουν και ανακαλύπτουν λεκτικά ή ουσιαστικά ατυχήµατα κάθε αντίπαλου αρχηγού και η βιασύνη δεν τους επιτρέπει να κάνουν καλά τη δουλειά τους. Και αυτό ατονεί και εν µέρει αχρηστεύει την κόντρα. Παρ’ όλα αυτά είναι γεγονός πως οι συσπειρώσεις έχουν ολοκληρωθεί µόνο στο µπλε σκέλος τους.

Οι πεπεισµένοι πείστηκαν και οι άπιστοι δεν µεταστράφηκαν. Ο ροζ χώρος είναι ακόµη ανοιχτός... έχει να κερδίσει ή να χάσει. Φυσιολογικά να κερδίσει. Καιρός, βέβαια, να χαρούµε πειστικές και αποτελεσµατικά επιδραστικές αγορεύσεις στις ελάχιστες ηµέρες που αποµένουν έως τις ευρωεκλογές. Μια ανάγκη περαιτέρω ενηµέρωσης την έχουµε, απλώς η πολεµική «πουλάει», οδηγεί σε ανατροπές, πουλάει «αίµα» και θα εκλείψει µε την αυλαία της κάλπης.