Άλλο ΑΟΖ, άλλο υφαλοκρηπίδα, άλλο χωρικά ύδατα...

Να µη συγχέεται µήτε µε την υφαλοκρηπίδα, µήτε µε τα χωρικά ύδατα. Ορίζεται µε συνθήκες και διατάξεις του 20ού αιώνα και χονδρικώς ορίζει την ΑΟΖ σε 200 µίλια από τις ακτές µιας χώρας, παρεκτός και δύο χώρες απέχουν µεταξύ τους λιγότερα από 400 µίλια, οπότε η απόσταση µοιράζεται.

Dιαφορές µεταξύ κρατών υπάρχουν στο ζήτηµα και λύθηκαν ή χρονίζουν. Αν ανεβάσετε έναν παγκόσµιο χάρτη που καταγράφει τις ΑΟΖ, θα δείτε πως και τα νησάκια, τα νησέλια, τα νησούδια, που είναι κράτη ή συµπεριλαµβάνονται σε κράτη, µια χαρά διαθέτουν τη δική τους ΑΟΖ. Και οι περισσότερες διαφορές (όπως ο παλαιός εκείνος «πόλεµος του µπακαλιάρου») αφορά θάλασσες µε έντονο πλουτοπαραγωγικό ενδιαφέρον.

Η Τουρκία, που πέρασε µερικούς δικούς της αιώνες ως θαλασσοκράτειρα, ατακτεί επί του ζητήµατος µε δύο επιχειρήµατα: επιµένει πως έχει τεράστιο (για την περιοχή) ανάπτυγµα ακτών και πως τα νησιά δεν είναι δυνατόν να έχουν τεράστια ΑΟΖ, όπως λ.χ. το Καστελόριζο. Αµφότερα, επιχειρήµατα για εύπιστους. Πουθενά στην ΑΟΖ δεν µπήκε µεζούρα στις ακτές και κανένα νησί δεν απέκτησε µικρότερη ΑΟΖ όταν η ακτή του, έστω και σε ένα τµήµα της, αντικρίζει πέλαγο.

Η Συνθήκη της Λωζάνης ακριβώς είναι έτσι χαραγµένη ώστε να περιορίζει την Τουρκία, κυκλώνοντάς τη στα νότια και τα νοτιοδυτικά, ορίζοντας πως δεν µπορεί να θεωρεί τα εδάφη που έχασε ως ανακτήσιµα. Εννοώ πως αν κατάφερνε να βρει να καταλάβει και να κρατήσει τη Μάλτα, αντί να τα παρατήσει µε ένα «Μάλτα γιοκ», σήµερα θα κατείχε µια πελώρια ΑΟΖ στη ∆υτική Μεσόγειο.

Στο βάθος, όλο και πιο φωναχτά, επιδιώκει στο Αιγαίο και πέρα µια «ειδική σχέση». Αλλά αν ισχύσει το γαϊτανάκι για «ιστορικά δίκαια», «ζωτικό χώρο» και «χαµένες πατρίδες», η Ελλάδα θα ζητούσε «ειδική σχέση» µε µακρινές της χώρες, από το Ιράν και την Ινδία έως τις αρχαίες αποικίες της. Αλλο οι θρύλοι και άλλο η πράξη. Με τέτοιους «συµµάχους» πορευόµαστε και ο Θεός βοηθός.