Στείροι καβγάδες ενόψει κάλπης

Η πόλωση και οι παροχές. Ηταν δεδοµένο πως εδώ και µήνες η κυβέρνηση επεξεργαζόταν και διαπραγµατευόταν το πακέτο που ανακοινώθηκε στο Ζάππειο. Καλό; Κακό; Επαρκές; Oπορτουνιστικό τρικ ή δίκαιο;

Ως είθισται -ή πρέπει να είθισται σε κάθε αστική δηµοκρατία-, η κάθε πλευρά µπορεί να υποστηρίξει ό,τι θέλει κατά την κρίση της, κατά την πολιτική της ιδεολογία ή κατά την πολιτική της σκοπιµότητα.

Εκείνο όµως που πραγµατικά θα έπρεπε να µας προβληµατίζει είναι ότι ο πολιτικός διάλογος που ακολούθησε την ανακοίνωση του πακέτου των µέτρων λίγο στάθηκε στα µέτρα, στην ποιότητα και στην επίπτωσή τους.

Δεν στάθηκε, δε, καθόλου στις προτάσεις των κοµµάτων για το ποια Ευρώπη θέλουµε, εν όψει ευρωεκλογών, ούτε φυσικά στο αναπτυξιακό σχέδιο που θα έπρεπε να είχε ενεργοποιηθεί εδώ και χρόνια, σχεδόν αµέσως µετά την ένταξη της χώρας στο µνηµόνιο το 2010, για την έξοδο από την κρίση.

Με το σοβαρό αυτό έλλειµµα στην πλάτη, την απουσία δηλαδή ενός συναινετικού αναπτυξιακού σχεδίου, πορευθήκαµε άλλωστε καθ’ όλη τη διάρκεια της κρίσης, υπό το βάρος και του οικονοµικού µας αναλφαβητισµού, αναζητώντας εύκολη διέξοδο από τη χρεοκοπία του ελληνικού ∆ηµοσίου το 2010.

Αλλά και οι ίδιοι οι θεσµοί (παλαιότερα, τρόικα), που προέβλεπαν θεαµατική ανάκαµψη της οικονοµίας από το 2012 (!), ποτέ δεν επέµειναν στη σύνταξη ενός παράλληλου αναπτυξιακού σχεδίου ή δεν αντέδρασαν ουσιαστικά στην επιβολή µέτρων, όπως η υπερφορολόγηση, που οι ίδιοι αρέσκονταν να χαρακτηρίζουν αντιαναπτυξιακά σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις.

Οπως απέδειξε, άλλωστε, η πικρή πραγµατικότητα, για τους θεσµούς εκείνο που τελικά είχε προτεραιότητα ήταν το ελληνικό πρόβληµα να «κουτσοκυλάει» και να συντηρείται µια µίζερη κατάσταση, χωρίς να δίνουν αποτελεσµατικές λύσεις για το χρέος εγκαίρως, για τις δικές τους, φυσικά, πολιτικές σκοπιµότητες.

Σήµερα, δέκα χρόνια µετά την κρίση, ό,τι θετικό δίνεται στον κόσµο που σήκωσε στην πλάτη του την κρίση, καλώς δίνεται, ακόµη και πριν από τις εκλογές. Είναι όµως πολλοί πια οι ψηφοφόροι που εξακολουθούν να µη βρίσκουν απάντηση στο µεγάλο ερώτηµα: Με ποιο σχέδιο θα πάµε τελικά στην ανάπτυξη και δεν θα κινδυνέψουµε µε ένα νέο 2010 σε λίγα χρόνια; Ιδού το διακύβευµα, ιδού και το κενό.