Για τους θιασώτες της βίας...

Είναι ίσως η τελευταία ιδιότητα που δεν κρατάει κάποιος. Οταν χτυπάνε αστυνοµικά τµήµατα, καταστήµατα, όταν καίνε αυτοκίνητο δηµοσιογράφου, παρεµβαίνουν για να υποστηρίξουν έναν απεργό πείνας που επιµένει...

Ο απεργός τυχαίνει να είναι καταδικασµένος σε βαρύτατες ποινές για δολοφονίες ως εκτελεστής της «17ης Νοέµβρη». Ασφαλώς και µπορεί να ζητά αυτά που ο νόµος προβλέπει για την περίπτωσή του. Αλλά δεν ζούµε στα χρόνια του δάσους του Σέργουντ.

Δικαιοσύνη υπάρχει, που ασχολείται µε τα αιτήµατά του, και µάλιστα η υπόθεσή του απασχολεί την ανώτατη Αρχή της. Θα κρίνει και θα αποφασίσει. Οι «αταξίες» των υποστηρικτών του φτάνουν σε εκτός λογικής ενέργειες. Καταστρέφουν περιουσίες, απειλούν ζωές. Εχουν υπάρξει ξανά και πιθανόν να επαναληφθούν τέτοιες ενέργειες. Αλλά η κοινωνία δεν σηµαίνει πως χωρίζεται στα δύο.

Η κοινωνία σκέφτεται ενίοτε και ανθρωπιστικά, αλλά όταν ο ανθρωπισµός πρέπει να αθωώσει κάποιον, χρειάζονται και άλλα στοιχεία, περισσότερη σκέψη. Γι’ αυτούς και για συναφείς λόγους, η πολιτεία είναι υποχρεωµένη να εφαρµόζει τους νόµους που η ίδια θέσπισε. Δηλαδή, να εµπιστεύεται τη ∆ικαιοσύνη, από την οποία περιµένει την ψύχραιµη, µελετηµένη και τεκµηριωµένη απόφαση. Από την άλλη, και ας σηµειωθεί αυτό, δεν υπάρχουν µεσοβέζικες λύσεις όταν η υπεράσπιση αδικηµάτων προκαλεί και άλλα αδικήµατα. Και εκεί η λύση βρίσκεται στην πιστή εφαρµογή των νόµων. ∆εν υπάρχει άλλος δρόµος. Η πολιτεία πρέπει να εµπιστευτεί τους νόµους που η ίδια θέσπισε.