Απεταξάµην την επταήµερη εργασία

Απεταξάµην την επταήµερη εργασία, σπεύσαµε ένας ένας να διαχωρίσουµε τη θέση µας, σαστισµένοι µέσα στη σκόνη που σήκωσαν η δήλωση του αρχηγού της αξιωµατικής αντιπολίτευσης και η... ερµηνευτική της υπουργού Εργασίας ότι «ο κ. Μητσοτάκης ή θα µίλησε για επταήµερη εργασία ή δεν θα µίλησε για τίποτα». Διότι η «κοινή λογική» συµβαδίζει µε την άποψη ότι η επταήµερη λειτουργία των επιχειρήσεων υπάρχει εδώ και δεκαετίες, χωρίς αυτό να σηµαίνει πως οι εργαζόµενοι δουλεύουν ακατάπαυστα επί επταήµερο.

Και εκεί που µας έπιασε µια µανία να διαλύσουµε όπως όπως τυχόν περί του αντιθέτου εντυπώσεις, ο γερµανικός Τύπος ασχολήθηκε µε την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου που υποχρεώνει τις επιχειρήσεις να καταγράφουν τον χρόνο εργασίας ώστε να γίνονται σεβαστά τα δικαιώµατα των εργαζοµένων. Μάλιστα, το ∆ικαστήριο ζητεί να καταστεί υποχρεωτικό σύστηµα µέτρησης, ώστε να διαπιστώνεται αν τηρούνται τα ανώτατα χρονικά όρια εργασίας, αν γίνονται υπερωρίες, αν διαχωρίζεται η επαγγελµατική από την ιδιωτική ζωή του εργαζοµένου. Κάπως έτσι θυµήθηκα το ευφυολόγηµα κάποιου Ελληνοαµερικανού γερουσιαστή πως «κανείς δεν είπε πεθαίνοντας: “Μακάρι να είχα περάσει περισσότερες ώρες στο γραφείο”».

Εκείνο που είναι πιο καταπιεστικό, όµως, είναι το να αναγνωρίζει κανείς πως η καταγραφή του πραγµατικού χρόνου απασχόλησης προβλέπεται σε ελάχιστους κλάδους, για να µην προσθέσουµε ότι στην πράξη -και µάλιστα σε κλίµακα όσον αφορά τη χώρα µας- τα νούµερα είναι απογοητευτικά. Μπορώ να το κάνω και χειρότερο: Σύµφωνα, λέει, µε την απόφαση του Ευρωπαϊκού ∆ικαστηρίου, στην πλήρη καταγραφή του χρόνου εργασίας πρέπει να υπολογίζoνται ο χρόνος εργασίας στο σπίτι και οι εξωτερικές εργασίες, ενώ θα µπορούσε να περιληφθεί κάθε επαγγελµατικό τηλεφώνηµα ή µέιλ. Επιπλέον, στη σχετικά ασαφή περιχαράκωση αυτού του αυστηρά χρήσιµου -επαγγελµατικά- χρόνου, η συζήτηση πρέπει να ανοίξει και να συµπεριλάβει νέα δεδοµένα, σε συνθήκες που επαναπροσδιορίζονται διαρκώς στην ψηφιακή εποχή.

Η δουλειά που αρχίζει και δεν τελειώνει ποτέ, το αναχρονιστικό ρυθµιστικό πλαίσιο που δεν µπορεί να δηµιουργήσει προϋποθέσεις κόντρα στην επισφάλεια και η µεγάλη εικόνα της κρίσης που πέρασε σαρωτικά πάνω από εργασιακά δικαιώµατα, περιθώρια διαπραγµάτευσης έως και δυνατότητες αποκατάστασης αδικιών θα έπρεπε κανονικά να µεταθέτουν αλλού την κουβέντα. «Μόνο αυτός που δεν τραβά κουπί έχει χρόνο να ταρακουνήσει τη βάρκα» έλεγε ο Σαρτρ και αλίµονο στους κωπηλάτες της γαλέρας.