Η «µοναδικότητα» της Ελλάδας

Όσο πιο πολύ ταξιδεύει κανείς στις χώρες της ΕΕ, όσο περισσότερο µιλά µε τους ανθρώπους εκεί, τόσο εντονότερα καταλαβαίνει πόσο βάναυσα σηµάδεψε η κρίση την Ελλάδα. Στη Μαδρίτη θα συναντήσεις άστεγους στους δρόµους, όπως και στη Λισαβόνα ή στο ∆ουβλίνο. Αλλά άστεγοι υπήρχαν και πριν από την κρίση. Και οι συνοµιλητές σου θα εκφραστούν µε συµπάθεια, όταν θα σου οµολογήσουν πως, συγκρινόµενα µε τη βαναυσότητα των ελληνικών µνηµονίων, αυτά που πέρασαν οι ίδιοι θα µπορούσαν να χαρακτηριστούν και «µια κρίση πολυτελείας». Τα κινήµατα των δρόµων, οι «ξάγρυπνοι» και οι «εξοργισµένοι» έχουν εξαφανιστεί προ πολλού από τις πλατείες των ισπανικών πόλεων. Κάποιοι από αυτούς µπορεί να συνεχίζουν να πολιτεύονται µέσω των Podemos ή άλλων µικρότερων κοµµάτων ή να παρακολουθούν τις κοινωνιολογικές επιδράσεις της κρίσης λόγω επιστηµονικής ιδιότητας. Ελπίζουν ότι θα βρεθεί τρόπος να περάσει ο νέος προϋπολογισµός της κυβέρνησης Σάντσεθ και να γίνουν πράξη τόσο η άνοδος του κατώτατου µισθού στα •žž ευρώ όσο και µια σειρά από άλλα κοινωνικά µέτρα, που σε µεγάλο βαθµό φέρουν και τη σφραγίδα µιας αρκετά επίπονης διαπραγµάτευσης της σοσιαλδηµοκρατικής κυβέρνησης µε την Αριστερά. Στελέχη του Σοσιαλδηµοκρατικού Κόµµατος χαρακτηρίζουν ως παράδειγµα, στο οποίο προσπάθησαν να προσανατολιστούν, το «πείραµα» της Πορτογαλίας µε τη συνεργασία όλων των προοδευτικών δυνάµεων, για να αναστραφούν σταδιακά οι επιπτώσεις τής εκεί παρουσίας της τρόικας. Αλλά όπως και στη Λισαβόνα έτσι και στη Μαδρίτη αυτό που θα συµπληρώσουν είναι ότι η Κεντροαριστερά πήρε ένα σκληρό µάθηµα, διδάχτηκε πραγµατικά από αυτό και έβαλε στην άκρη πρόσωπα και συµπεριφορές που την είχαν κάνει να µοιάζει «αντίγραφο» της Χριστιανοδηµοκρατίας. Ισπανοί και Πορτογάλοι µιλούν µε ελπίδα για τη δυνατότητα ενός προοδευτικού µετώπου εν όψει των ευρωεκλογών. Ειδικά οι πρώτοι χαίρονται να θυµούνται ότι κατέληξαν έπειτα από έντονες εσωκοµµατικές συζητήσεις στην απόφαση να µην µπουν σε έναν µεγάλο συνασπισµό που θα µπορούσε να έχει φέρει στο κόµµα τους τα δεινά που βιώνει η γερµανική Σοσιαλδηµοκρατία. Στην Ελλάδα, πάλι, έχεις κάποιους που επιµένουν ότι είναι κακό για την οικονοµία να ανέβει ο κατώτατος µισθός και να µην κοπούν οι συντάξεις. Εχεις µια Σοσιαλδηµοκρατία που αρνείται να αποχωριστεί παλιές φιγούρες-σύµβολα της εποχής της σήψης.Που µοιάζει να προσπαθεί να εκβιάσει από το εκλογικό σώµα ένα συγχωροχάρτι για τις πολλές και ακριβές αµαρτίες του παρελθόντος της, ονειρευόµενη απλώς να ρίξει την κυβέρνηση και να γίνει πάλι ο αχώριστος εταίρος εκείνων µαζί µε τους οποίους ακρωτηρίασαν επί σειρά ετών το κοινωνικό κράτος. Η µοναδικότητα της Ελλάδας φαντάζει ακόµα πιο παράταιρη και αναχρονιστική όταν την κοιτάς από έξω.