Εκλογές 2019: Στην κάλπη ο Έλληνας βγάζει το άχτι του

«Αγόρι μου, δεν με νοιάζει τι θα κάνει ο Τσίπρας· με αφήνει εντελώς, μα εντελώς αδιάφορο το μέλλον της Ελλάδας! Ποιας Ελλάδας ρε στο κάτω κάτω; Ξέρεις γιατί θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ; Για να βγει πρώτο και το βράδυ της Κυριακής να δω τα ξινισμένα μούτρα του Μαρινάκη»… 

-Του Μητσοτάκη…

«Ποιου Μητσοτάκη;»

Και κάπως έτσι ψηφίζουν οι «πολλοί». 

Όχι κατ’ ανάγκη με κατεύθυνση το πρόγραμμα του κόμματος που επιλέγει να τιμήσει με την ψήφο του, αλλά με απώτερο σκοπό να δουν αυτούς που τους «χαλάνε» να σκοτεινιάζουν, σαν ανήλιαγο υπόγειο.

Από παλιά μας κατατρύχει αυτή η εμμονή: Να ψηφίσω τον Κωλέττη για να χτυπηθεί κάτω ο Μαυροκορδάτος, δαγκωτό στον Τρικούπη για να σκάσει ο Δεληγιάννης, να βγει ο Βενιζέλος, να δω τα μούτρα του Βασιλιά, εμπρός Αντρέα για μια Ελλάδα νέα και τον Μητσοτάκη «στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας»…

Είναι κάτι σαν μετά από ποδοσφαιρικό ντέρμπι: Ο θρίαμβος του νικητή αποτυπώνεται στα μάτια του ηττημένου σαν αντικρίζουν το χαμόγελο του αντιπάλου… 

Σιχαίνομαι τον Σαμαρά; Ψηφίζω Τσίπρα! 

Δεν μου έκανε το ρουσφέτι μου ο Τσίπρας; Στηρίζω τον Μητσοτάκη!

Ποτέ ουσία!

Δείξτε μου έναν, μα έναν από τους «πολλούς», που έχουν διαβάσει ή ακούσει τι προτείνουν ή τι προτίθενται να κάνουν τα κόμματα σαν πιάσουν τις καρέκλες. Ουδείς!

Δεν τους νοιάζει το μέλλον. Το παρόν και το ξινισμένο πρόσωπο, σαν χαλασμένο ανθότυρο, του δεύτερου μετράει πάνω απ’ όλους και όλα.

Χειροκροτούν τους μετέωρους λόγους που ταξιδεύουν από ακυβέρνητα μπαλκόνια και παραληρούν… 
Οι «πολλοί» δεν γνωρίζουν καν αν όντως ψηφίζουμε σε ευρωεκλογές, πόσους Ευρωβουλευτές εκλέγει η Ελλάδα, τι κάνουν οι εκπρόσωποί μας στις Βρυξέλλες…

Και για να λέμε την αλήθεια ακούσαμε κάτι περί ευρωεκλογών στις ομιλίες των πολιτικών αρχηγών; Αφελείς, φανατισμένοι, χαιρέκακοι και επιλήσμονες, μικρόμυαλοι και εύπιστοι μπαίνουν στο πρώτο όχημα που τους παίζει πονηρά τα φώτα και ταξιδεύουν προς άγνωστη κατεύθυνση. Αρκεί στη στροφή να δουν τα μούτρα του «εχθρού» τους να τα μουτζουρώνει η αποτυχία.

Αν το όχημα τώρα, με τον οδηγό να έχει πηδήξει έξω, προς τον γκρεμό οδεύει, λίγο τους νοιάζει. 
Το ουσιώδες είναι που έσκασε… ο αντίπαλος. Κι όπως μετά κι από μια μεγάλη ποδοσφαιρική νίκη, όταν τα φώτα χαμηλώσουν, ο θόρυβος κοπάσει και μείνουν μοναχά τα σκουπίδια να χορεύουν στις ορέξεις του ανέμου, θριαμβευτές και ηττημένοι, ανοίγουν την πόρτα του σπιτιού τους σιγά, τυλίγονται στη νύχτα τους και περιμένουν να ξημερώσει. 
Και δυστυχώς το πρωινό δεν φέρνει τίποτα καινούριο στη ζωή τους. Εκτός από την γεύση της νίκης που αρχίζει κι αυτή να φθίνει.

Για τους «πολλούς»! 

Γιατί οι «λίγοι» είναι μια «άλλη ιστορία».