Μαθήµατα πολιτικού ήθους από τον Δημήτρη Αβραμόπουλο

Στην πολιτική ζωή της χώρας γίνεται «της (προεκλογικής) κακοµοίρας» και ο επίτροπος σκέφτηκε ότι είναι η κατάλληλη ώρα για να διδάξει πολιτικό πολιτισµό. Ο Κυρ. Μητσοτάκης οργώνει την Ελλάδα και βγάζει πύρινους λόγους σε συγκεντρώσεις. Ο Αδ. Γεωργιάδης και ο Μ. Βορίδης, κατά τις προσφιλείς προεκλογικές τους συνήθειες, σε κάποια σύναξη πατάσσουν τον κοµµουνισµό.

Ακόµη και ο Χατζηδάκης µε τον ∆ένδια έχουν αγριέψει και πολώνουν το κλίµα λίγο πριν από τις κάλπες. Οχι όµως ο ∆ηµήτρης Αβραµόπουλος. Επέλεξε να εστιάσει στη µεγάλη είδηση της περιόδου, που συνίσταται βεβαίως στο ότι... είναι κι αυτός εδώ. Σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε, η θητεία του ως επιτρόπου ολοκληρώνεται και δεν έχει καµία διάθεση να λείψει από τα πολιτικά πράγµατα και τα µελλούµενα. Ο ίδιος το είπε, δεν το λέω εγώ, ξεκαθαρίζοντας πως «κλείνει ο κύκλος µου ως επιτρόπου», αλλά «πάντοτε το µυαλό και η καρδιά µου ήταν στραµµένα προς την Ελλάδα».

Αυτό σε απλή µετάφραση είναι ότι επιστρέφει και θα αναζητήσει ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις. Οµως δεν θα το κάνει ως συµπλήρωµα κανενός. Είναι σαφής ο ∆ηµήτρης Αβραµόπουλος, που έδωσε στίγµα: Μας βρίσκει µάλλον προβληµατικούς και σαφώς διχασµένους εδώ πέρα, συµπεραίνοντας πως «το πολιτικό σύστηµα έχει τραυµατιστεί». Αντιθέτως, µας δηλώνει ότι στην Ιρλανδία, στην Πορτογαλία και στην Κύπρο υπήρξαν «θετικά παραδείγµατα ακριβώς επειδή υπήρξε συνεννόηση. ∆εν θέλω να πιστεύω πως δεν υπάρχει κουλτούρα συνεργασίας στην Ελλάδα».

Ο,τι κι αν θέλει να πιστεύει όµως, αποκλείεται να µην πρόσεξε πως το κόµµα του µόνο σε «συνεργατική διάθεση» δεν βρίσκεται. Αντιθέτως, όλη του η προσοχή είναι εστιασµένη στο να παρουσιάσει τον ΣΥΡΙΖΑ ως µια «δικτατορία Λατινικής Αµερικής» που πρέπει να φύγει και ο αρχηγός του να εξοβελιστεί από το πολιτικό σκηνικό. Η αλήθεια είναι ότι το «συναινετικό προφίλ», το οποίο είχε και την περίοδο που ήταν υπουργός ο ∆ηµήτρης Αβραµόπουλος, ταιριάζει µε όλα. Κυρίως µάλιστα µε οποιαδήποτε πολιτική εξέλιξη υπάρξει µετά τις ευρωεκλογές. Αν τα πράγµατα πάνε καλά για τη Ν∆, πάντα χρειάζονται άνθρωποι που θα γεφυρώσουν χάσµατα. Αν, πάλι, η Ν∆ αποτύχει, τότε η συνταγή Αβραµόπουλου θα εµφανιστεί ως θαυµάσια εναλλακτική.