Ό,τι και να κάνεις, χαμένος θα ‘σαι ψηφοφόρε!

Μετά την πλημμυρίδα των δημοσκοπήσεων, των λόγων και των υποσχέσεων, των προβλέψεων και των αφορισμών, των συνθημάτων και των ιδεολογημάτων, ήρθε η άμπωτις της πραγματικότητας. Και σαν ξεχασμένα παιχνίδια στην άμμο έμειναν οι σχοινοτενείς ουρές στα εκλογικά τμήματα, το άγχος γερόντων μην και ξαστοχήσουν από τις προτροπές των τέκνων, τα νεύρα δικαστικών και εκλογικών αντιπροσώπων να εξηγήσουν στους ψηφοφόρους τη διαδρομή των ψηφοδελτίων προς τις κάλπες και η απαντοχή για το αποτέλεσμα.

Και το αποτέλεσμα; Άνευ ουσίας…

Η φιλοσοφική λίθος των πολιτικών έχει ακριβώς αντίθετη ιδιότητα από εκείνη των αλχημιστών: μετατρέπει τον χρυσό των αγαθών προθέσεων σε οξειδωμένες πράξεις. Δεν έχει σημασία ποιος νίκησε. Ποτέ δεν είχε (ουσιαστική) σημασία στην Ελλάδα. Και ο πλέον ριζοσπάστης με ευρύτητα σκέψης νικητής, χρειάζεται μόλις λίγα χρόνια για να γίνει ίδιος και χειρότερος (ίσως) με τον συντηρητικό προκάτοχό του.

Στη μαρμάρινη πλάκα που σκεπάζει τον νεκρό του Τσαρλς Μπουκόφσκι υπάρχει η λακωνική επιγραφή: Don’t try…, που σημαίνει «μην προσπαθείς»! Η σύζυγος του Αμερικανού ποιητή προσπάθησε να αποδόσει τη σημασία των δύο λέξεων που χαράχτηκαν κατ’ απαίτηση του συγγραφέα, δίνοντας φωνή στο άψυχο μνημείο: «Αν σπαταλάς όλη τη ζωή σου προσπαθώντας, το μόνο που κάνεις έιναι να προσπαθείς… Γι αυτό μην προσπαθείς· πράξε»!

Οι χθεσινές εκλογές δικαίωσαν την επιτύμβια προτροπή. Όσο και να προσπαθείς ο Έλληνας δεν αλλάζει. Πάντα θα ξεχνάει, πάντα θα ενθουσιάζεται, πάντα θα παρασύρεται, πάντα θα μετανιώνει (όταν θα έιναι αργά), πάντα θα συγκεντρώνει ελαττώματα με στερητικά «α»: ακρισία, ανακολουθία, αδικία, ασυνέπεια, ανοησία, ακηδία, αναξιοπιστία…

Κι όλα αυτά τα ανοίκεια χαρακτηριστικά των «πολλών» ψηφοφόρων που διαμορφώνουν χαρακτήρες κρατών, είναι απολυτά οικεία στους μνηστήρες της εξουσίας. Μ’ αυτά θεμελιώνουν κομματικές γραμμές και πάνω τους χτίζουν πολιτικές καριέρες.

Αν η σύνεση είναι μητέρα της ασφάλειας, οι «πολλοί» Έλληνες ψηφοφόροι το αγνοούν. Η σύνεση, τους είναι άγνωστη και η ασφάλεια περιττή.

Οπότε, μην προσπαθείς ηγέτη· πράττε!

Υ.Γ: Σαν μεθαύριο, πριν από 566 χρόνια, μια ξεχασμένη πόρτα ανοιχτή, άλλαξε τη ροή της Ιστορίας του κόσμου. Είναι επιβεβλημένο να κλείνουν οι «κερκόπορτες» της Ιστορίας πίσω μας. Κάποιος, κάποτε θα τις βρει ανοιχτές και θα εισβάλει. Κι άντε να τον βγάλεις από την πλάτη σου…