Γαλλογερµανική αβεβαιότητα

Κάποιες ενδείξεις θα έχουµε την Κυριακή 18/11 µετά τη συνάντηση Μέρκελ-Μακρόν στη γερµανική πρωτεύουσα, όπου αναµένεται να διαµορφωθεί η κοινή θέση των δύο χωρών για τη µεταρρύθµιση της Ευρωζώνης. Θα είναι πιο γενναιόδωρη η απερχόµενη καγκελάριος προς τον Γάλλο πρόεδρο; Σε βαθιά εσωτερική πολιτική κρίση Γαλλία και Γερµανία δεν θα µπορέσουν να σταθεροποιηθούν, αν δεν πλαισιώσουν την Ευρωζώνη µε θεσµικά εργαλεία που εκτός από τη δηµοσιονοµική πειθαρχία να επιτρέπουν τη στήριξη πολιτικών ανάπτυξης. Οπως συνηθίζεταινα λέγεται, η Ιταλία είναι άλλο µέγεθος σε σχέση µε την Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία, µια διαπίστωση που κατεξοχήν ισχύει για τη Γαλλία. Χωρίς τη σταθεροποίηση της Γαλλίας και τη διασφάλιση των προϋποθέσεων κοινωνικής και πολιτικής σταθεροποίησής της, δεν υπάρχει µέλλον στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, δεν υπάρχει ούτε καν η προοπτική ενός σκληρού πυρήνα σε µια Ευρώπη πολλών ταχυτήτων ή µια «πρωτοπορία κρατών-µελών», για να θυµηθούµε την έκθεση Σόιµπλε - Λάµερς για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση του Σεπτεµβρίου του 1994. Ο Μακρόν, η παράταξη του οποίου έρχεται δεύτερη στις δηµοσκοπήσεις για τις ευρωεκλογές, µε πρώτο τον Εθνικό Συναγερµό της Λεπέν, χρειάζεται αξιόπιστη, ευρωπαϊκή, εναλλακτική προοπτική. Χρειάζεται κάτι πολύ παραπάνω από έναν αναιµικό στο µέγεθός του κοινό ευρωπαϊκό προϋπολογισµό, χρειάζεται βήµατα δηµοκρατικής νοµιµοποίησης άτυπων εξωθεσµικών οργάνων, όπως το Eurogroup. Στο Βερολίνο φαίνονται να ζουν σε παράλληλο σύµπαν, καθώς η προτεραιότητα φαίνεται να είναι η υπερενίσχυση του ESM, ώστε να υποκαταστήσει τ ην Κοµισιόν στην εποπτεία εφαρµογής του Συµφώνου Σταθερότητας. Θα αντιµετωπίσει η πολιτική ελίτ της Γερµανίας τη Γαλλία σαν έναν ακόµη προβληµατικό εταίρο ή θα αποφασίσει να αναλάβει το κόστος της ανασυγκρότησης ενός σκληρού γαλλογερµανικού πυρήνα;