Χωρίς ευρωχαµόγελα

Συγκρατηµένα βέβαια, επειδή τα πράγµατα θα µπορούσαν να είναι και χειρότερα. Υπάρχουν ευρωπαϊστές που επιχαίρουν επειδή, όπως υπογραµµίζουν, η συµµετοχή στις ευρωεκλογές ανέβηκε πανευρωπαϊκά κοντά στο... 51%, για πρώτη φορά έπειτα από δεκαετίες (αν και στην Ελλάδα έπεσε ελαφρώς, από το 60% στο 58,5%, σε σχέση µε το 2014).

Υπάρχουν, όµως, και εκείνοι που «πανηγυρίζουν» επειδή η ακροδεξιά δεν τα πήγε τελικώς «και τόσο καλά». Οντως, εάν θέλει κανείς να δει το ποτήρι µισογεµάτο, σε κάποιες περιπτώσεις µπορεί. Η Λεπέν ήρθε µεν πρώτη στη Γαλλία (όπως άλλωστε και το 2014), αλλά µε ποσοστό ελαφρώς χαµηλότερο από εκείνο που είχε εξασφαλίσει προ πενταετίας (23,3% από 24,8%). Η ακροδεξιά του Γκέερτ Βίλντερς (PVV) στην Ολλανδία κατέρρευσε από το 13,3% στο 3,5%. Το Vox στην Ισπανία περιορίστηκε τελικά στο 6,2%, παρά τις δηµοσκοπήσεις που το εµφάνιζαν υψηλότερα. Αλλά και στη Γερµανία, το AfD δεν ξεπέρασε το 11%, διαψεύδοντας τις «υπεραισιόδοξες» σφυγµοµετρήσεις. Οσο για το ΕΛΑΜ στην Κύπρο, δεν κατάφερε να εκλέξει ούτε έναν ευρωβουλευτή, παρά την άνοδο στα ποσοστά του.

Αιτία πανηγυρισµού είναι, για κάποιους, και τα ποσοστά των Σοσιαλδηµοκρατών, που στη Γερµανία µπορεί µεν να καταποντίστηκαν στην τρίτη θέση (από 27,3% σε 15,8%), αλλά σε άλλες χώρες (Ισπανία, Πορτογαλία) σηµείωσαν άνοδο εξασφαλίζοντας την πρωτιά. Με σχετική «ανακούφιση» θα µπορούσε, βέβαια, να υποδεχτεί κανείς και τη ραγδαία άνοδο των Πρασίνων (σε Γερµανία, Γαλλία, Ολλανδία, Ιρλανδία), όπως άλλωστε και την αριθµητική ενίσχυση της ευρωοµάδας των Φιλελευθέρων (ALDE), στις τάξεις των οποίων αναµένεται να ενταχθούν και οι ευρωπαϊστές του Μακρόν. Με αυτά και µ’ αυτά, συνολικά οι φιλοευρωπαϊκές δυνάµεις εξακολουθούν να διατηρούν την πλειοψηφία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Και πάλι καλά...

Στην πραγµατικότητα, ωστόσο, δεν υπάρχουν πια περιθώρια για χαµόγελα. Η άνοδος των Πρασίνων θα µπορούσε να ερµηνευτεί και ως απολιτίκ στροφή για ψηφοφόρους µε «αγαθές» προθέσεις που έχουν όµως αλλεργία στην «πάλη των τάξεων». Οι Φιλελεύθεροι, από την άλλη, αντιµετωπίζονται και ως η παράταξη των ελίτ. Την ίδια ώρα, Σαλβίνι και Ορµπαν «σαρώνουν» όπως η Λεπέν δεν κατάφερε ποτέ, απευθυνόµενοι στα λαϊκά στρώµατα. Θα µπορούσαν Πράσινοι και οι Φιλελεύθεροι να ανακόψουν την ορµή τους; Αµφίβολο... πλην όµως ευκταίο