Εντός, εκτός και επί τα αυτά...

Η πρότασή του εξόργισε -οποία έκπληξις- την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ, που διαπίστωσε ότι όταν ο πρωθυπουργός βρίσκεται στα δύσκολα τρέχει να βρει στοργή και προδέρµ κάτω από τις φτερούγες των Ευρωπαίων σοσιαλιστών. Καλά. Ας ξεχάσουµε τις προσκλήσεις Ολάντ προς τον Τσίπρα στα χρόνια της αντιδηµοφιλίας του, στις κλειστές συνεδριάσεις των σοσιαλιστών ηγετών στο Παρίσι, αλλά και τη συµµετοχή του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στο συνέδριο του SPD κατόπιν προσκλήσεώς του από τον συρρικνωµένο κυβερνητικό πόλο των Γερµανών σοσιαλιστών. Πολιτικά ο Τσίπρας στηρίζει έναν προοδευτικό υποψήφιο, αντιστοιχίζοντας τις επιλογές του στο εσωτερικό της χώρας µε τις αποφάσεις του περί των εξελίξεων στην Ευρώπη.

Σε µία δεύτερη κίνηση, κατά τη συνεδρίαση -όχι και την πιο εύκολη έπειτα από την ψυχρολουσία της Κυριακής- της Πολιτικής Γραµµατείας του ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας ζήτησε από το κόµµα του να υποστηρίξει την Προοδευτική Συµµαχία µε στόχο την ενδυνάµωσή της και την εδραίωση του σχήµατος ως του κεντρικού εκφραστή της δηµοκρατικής και προοδευτικής παράταξης.

Ταυτόχρονα ο Τσίπρας έκανε και µία τρίτη επιλογή. Ζήτησε από τον ΣΥΡΙΖΑ να στηρίξει στον β’ γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών όλα τα προοδευτικά ψηφοδέλτια ανά την Ελλάδα, γνωρίζοντας ότι το αντίστροφο δεν θα συµβεί, όπως π.χ. στον ∆ήµο της Αθήνας.

Ολα αυτά την ώρα που από τη νύχτα ήδη των εκλογών στελέχη του ΚΙΝΑΛ διακήρυτταν στις τηλεοράσεις πως το κόµµα τους πήρε την «τρίτη εντολή» (λογικά τώρα θα πρέπει να φθάνουµε στην ολοκλήρωση της διαδικασίας των διερευνητικών) και ότι η αναµέτρηση στην εθνική κάλπη θα είναι µεταξύ του Κινήµατος Αλλαγής και του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι απολύτως λογικό το ΚΙΝΑΛ, το µόνο κυβερνητικό κόµµα που πληρώνει ακόµη και σήµερα εκλογικά την εφαρµογή µνηµονίου, να επιζητεί αύξηση της δύναµής του και της πολιτικής του επιρροής. Αυτό ωστόσο που δεν είναι λογικό είναι το να επιχαίρει για την άνοδο ενός πολιτικού φορέα της ∆εξιάς µε στοιχεία ακροδεξιάς επειδή σάρωσε τον αντίπαλό του. Ή µήπως είναι;