Νίκος Μπίστης: ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ να γυρίσουν σελίδα

Τέσσερα χρόνια οικοδοµήθηκε συστηµατικά ένα σκληρό αντιΣΥΡΙΖΑ µέτωπο από όλες τις δυνάµεις της αντιπολίτευσης που κινούνται και στα αριστερά του και στα δεξιά του. Ενορχηστρωτής αυτού του άτυπου αλλά πολύ πραγµατικού µετώπου ήταν ο µόνος ωφεληµένος το βράδυ των ευρω- εκλογών. Η Νέα ∆ηµοκρατία.

Ολα τα άλλα κόµµατα είτε εξαερώθηκαν είτε υποχώρησαν -άλλα περισσότερο, άλλα λιγότερο- και πάντως δεν ωφελήθηκαν από την πτώση του ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος, παρά την υποχώρησή του, διατηρεί ένα σηµαντικό 24% που τον κατατάσσει στα πέντε ισχυρότερα κόµµατα της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς στην Ευρώπη και του δίνει την ισχύ ώστε να υλοποιήσει τη στρατηγική της συγκρότησης µιας µεγάλης προοδευτικής παράταξης. Το ΚΙΝΑΛ όλο αυτό το διάστηµα κινήθηκε επικουρικά προς τη Ν∆. Σε όλες τις κορυφαίες επιλογές κυριάρχησαν στο εσωτερικό του δυνάµεις µε δεξιό προσανατολισµό που τις χωρίζει πολιτικό και ψυχολογικό χάσµα µε την Αριστερά.

Η πτέρυγα αυτή, µε εµβληµατικό επικεφαλής τον Βαγγέλη Βενιζέλο, κατασκεύασε τη γραµµή της «στρατηγικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ», τη δάνεισε στη Ν∆ και µε αυτήν πορεύτηκαν για µεγάλο διάστηµα από κοινού Ν∆ και ΚΙΝΑΛ. Στη Συµφωνία των Πρεσπών τροφοδότησε τους εθνολαϊκιστές κάθε προέλευσης και απόχρωσης, ελπίζοντας ότι θα ωφεληθεί και το ίδιο, πράγµα που δεν συνέβη.

Ταυτοχρόνως, σε αντίθεση µε τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν µπόρεσε να παρακολουθήσει τις εξελίξεις στη σοσιαλδηµοκρατική ευρωπαϊκή οικογένεια. Ενώ η ευρωπαϊκή Σοσιαλδηµοκρατία συνολικά στρέφεται προς τα αριστερά, το ΚΙΝΑΛ είναι το µόνο µέλος της οικογένειας που στράφηκε κατά της Αριστεράς.

Με αλλοπρόσαλλες επιθέσεις, που εκτείνονται από τον χαρακτηρισµό ως νεοκοµµουνιστών µέχρι την κατηγορία περί νεοδεξιών. Μόλις ο Τσίπρας ανακοινώνει ότι στηρίζει Τίµερµανς για πρόεδρο της Κοµισιόν, η κυρία Γεννηµατά, αντί να χαιρετίσει το γεγονός, διαπιστώνει ότι ο Τσίπρας στις δυσκολίες καταφεύγει στους Σοσιαλιστές. Αυτά µέχρι χθες. Το ερώτηµα, που δεν αφορά µόνο το ΚΙΝΑΛ αλλά εµπλέκει ως µέρος της λύσης και τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι τι θα γίνει από εδώ και εµπρός. Θα συνεχιστεί η εµφυλιοπολεµική κατάσταση στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο;

Από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ νοµίζω ότι υπάρχει µόνο ένας δρόµος, ένα µέρος του οποίου διήνυσε µέχρι τις ευρωεκλογές. Η συγκρότηση της Προοδευτικής Συµµαχίας και η ανοιχτή πρόσκληση στην ηγεσία και στον κόσµο του ΚΙΝΑΛ να συναντηθούµε προγραµµατικά σε µια µεγάλη προοδευτική παράταξη. Στην πολιτική έχει σηµασία το παρελθόν για την εξαγωγή συµπερασµάτων, κανείς όµως δεν µπορεί να πορεύεται µόνο µε αυτό και µε τις πικρίες που κουβαλάει.

Χαρακτηριστικό παράδειγµα η εξέλιξη των σχέσεων ΠΑΣΟΚ - Συνασπισµού µετά το δύσκολο ’89.  Σε αυτήν τη γραµµή, πολύ σωστά ο Τσίπρας κάλεσε τον κόσµο του ΣΥΡΙΖΑ να στηρίξει χωρίς δισταγµό προοδευτικούς συνδυασµούς για τον δεύτερο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών. Αυτή η πρωτοβουλία, ακόµα κι αν δεν απαντήθηκε µε αντίστοιχη κίνηση κορυφής από την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ, δηµιουργεί δεσµούς στους αγωνιστές της βάσης των δύο κοµµάτων. Και σε όλη τη διάρκεια της εκλογικής περιόδου -προφανώς και µετά- ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει επίµονα να απευθύνεται στην ηγεσία και στον κόσµο του ΚΙΝΑΛ καλώντας τους να επιλέξουν κατεύθυνση. Ηδη στην ηγεσία του ΚΙΝΑΛ, πριν ακόµα επέλθει η ρήξη µε τον Βαγγέλη Βενιζέλο, είχαν διαφανεί δύο τάσεις. Η µία επιθυµεί τη συνέχιση και ενίσχυση του αντιΣΥΡΙΖΑ µετώπου, και προεκλογικά και µετεκλογικά.

Βλέπει το ΚΙΝΑΛ σαν µια συµπληρωµατική δύναµη της Ν∆, προγραµµατικά βρίσκεται εγγύτερα στις νεοφιλελεύθερες απόψεις της Ν∆, θέλει να τη διευκολύνει στους µετεκλογικούς χειρισµούς της σε κάθε περίπτωση. Η άλλη, χωρίς να έχει απαλλαγεί από τις αντιΣΥΡΙΖΑ ψυχώσεις της, άρχισε πριν από τις ευρωεκλογές να αρθρώνει έναν αντιδεξιό λόγο.

Ο οποίος όµως θα µείνει µετέωρος και απολύτως ευάλωτος στην επίθεση των φιλικών προς τη Ν∆ δυνάµεων, εάν δεν αρχίσει να διαλέγεται µε τον ΣΥΡΙΖΑ και να συµφιλιώνεται µε την προοπτική µιας µεγάλης προοδευτικής παράταξης. Είναι απολύτως θεµιτό να επιδιώκει τη βελτίωση των συσχετισµών υπέρ του ΚΙΝΑΛ στο εσωτερικό αυτής της προοδευτικής παράταξης. Οπως επίσης είναι απολύτως φυσιολογικό ο ΣΥΡΙΖΑ να θεωρεί ότι αποτελεί την πιο ισχυρή δύναµη στο εσωτερικό της και να θέλει να βελτιώσει τη θέση του.

Είναι όµως παράλογο να αγνοεί η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ την πραγµατικότητα, να αγνοεί τον κίνδυνο από τη ∆εξιά, αδιαφορώντας για τη δεξιά παλινόρθωση. Γιατί η αποτροπή της δεξιάς παλινόρθωσης δεν θα προκύψει από εξορκισµό του όρου. Περνάει υποχρεωτικά από τη συνεργασία των προοδευτικών δυνά- µεων. Παρακολουθούµε µε µεγάλη προσοχή τις εξελίξεις στο ΚΙΝΑΛ.

Αντιλαµβανόµαστε ότι ο απογαλακτισµός από την κυρίαρχη γραµµή των τελευταίων ετών δεν είναι απλή υπόθεση, ότι η δύναµη της αδράνειας καθηλώνει πολλούς σε µια πολιτική Βενιζέλου χωρίς τον Βενιζέλο. Οτι για να τον διαψεύσουν στην αποχαιρετιστήρια πρόβλεψή του για προσέγγιση του ΚΙΝΑΛ µε τον ΣΥΡΙΖΑ δεν αποκλείεται να οξύνουν και πάλι το µέτωπο προς τον ΣΥΡΙΖΑ.

Μερικοί ήδη επιδίδονται µε πάθος στην επίδοση αντιΣΥΡΙΖΑ διαπιστευτηρίων. Η ρήξη µε τον Βενιζέλο δεν συνιστά από µόνη της ικανή προϋπόθεση επαναπροσανατολισµού του ΚΙΝΑΛ. Οµως κάτι άρχισε να κινείται. Να το πω αλλιώς.

Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ του 24% όσο και το ΚΙΝΑΛ του 7,5% οφείλουν να γυρίσουν σελίδα στις µεταξύ τους σχέσεις. Να ωθήσουν την παράταξη προς το 40%, αντί να µοιράζουν το 32%. Προϋπόθεση είναι να διαλέξει παράταξη το ΚΙΝΑΛ, παίρνοντας οριστικό διαζύγιο από το αντι ΣΥΡΙΖΑ µέτωπο.