Η ώρα της ευθύνης

Τα µηνύµατα που εκπέµπουν άµεσα ή έµµεσα ορισµένοι από τους πολιτικούς (ουκ ολίγοι, δυστυχώς) των µεγάλων κοµµάτων στον δρόµο προς τις κάλπες της 7ης Ιουλίου ηχούν, αν µη τι άλλο, προβληµατικά όχι τόσο για τους ιδίους, ψυχαναλυτικά µιλώντας, αλλά πολύ περισσότερο για το πολιτικό µέλλον της χώρας, την οποία εκείνοι κυβέρνησαν ή ορέγονται να κυβερνήσουν.

Η άρνηση (της πραγµατικότητας), η έπαρση και η (εκτός πραγµατικότητας) αλαζονεία, ο ρεβανσισµός και η κακία θα έπρεπε να µας προβληµατίζουν... από όπου και αν προέρχονται.

Εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ κάποιοι προφανώς εκτιµούν ότι η χώρα έζησε τα προηγούµενα τέσσερα χρόνια µια «σοσιαλιστική ουτοπία», µια «παραδείσια κατάσταση», η πτώση από την οποία αναµένεται να έρθει µε την άνοδο των «βαρβάρων» της Ν∆ στην εξουσία. Και δεν κρύβουν την κακία τους απέναντι στον λαό που «τόλµησε» να τους γυρίσει την πλάτη, έναν λαό που ήταν όµως «καλός» και «σοφός» όταν ψήφιζε «δεν εγκρίνεται/όχι» το 2015.

Εκεί, στο πρώην ΠΑΣΟΚ, από την άλλη, κάποιοι προφανώς θεωρούν ότι έγιναν ξανά το κέντρο του κόσµου, πολιτικά µιλώντας. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς το γεγονός ότι συµπεριφέρονται σαν να κέρδισαν τις εκλογές, λες και όλα ξαφνικά εξαρτώνται και πάλι από εκείνους και τις εσωτερικές διεργασίες τους.

Αλλά και στη Νέα ∆ηµοκρατία, εν όψει της επερχόµενης εκλογικής επικράτησης, πολλοί πια δεν κρατιούνται… Εχουν βγάλει τις µασέλες µε τους κυνόδοντες και ετοιµάζονται να «φάνε» οτιδήποτε αν τρώγεται: αξιώµατα, ανταγωνιστές, κοµµατικούς εχθρούς, οικονοµικά οφέλη, αποφάσεις παρελθουσών κυβερνήσεων κ.ά., παίρνοντας παράλληλα εκδίκηση για όσα προηγήθηκαν.

Οι ηττηµένοι της κάλπης κρίθηκαν και έχασαν. ∆ικαίως ή αδίκως, µένει να φανεί. Οι απόψεις ως προς αυτό θα διίστανται εις τους αιώνας των αιώνων. Μετά την αποµάκρυνσή τους από την εξουσία, οι χαµένοι θα µπορούν πάντως να διαµηνύουν ότι εάν τους δινόταν µια δεύτερη ευκαιρία, εκείνοι θα τα έκαναν όλα ακόµη καλύτερα. C’est la vie.

Για τους νικητές, ωστόσο, η ευκαιρία έφτασε. Η ελληνική (Κεντρο) ∆εξιά καλείται πλέον να αναλάβει τα βάρη της διακυβέρνησης (ενδεχοµένως ακόµη και σε συνθήκες αυτοδυναµίας) σε µια µεταµνηµονιακή περίοδο έµπλεη εθνικών προκλήσεων, «µιλώντας» πια όχι µε λόγια, αλλά µε πράξεις. Το τι έκανε ή δεν έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ τα περασµένα χρόνια πρακτικά µικρή σηµασία θα έχει από τις αρχές Ιουλίου και µετά. «Ο γέγονε, γέγονε», όπως έχουν δηλώσει άλλωστε και διάφορα στελέχη της ευρύτερης εν Ελλάδι ∆εξιάς σε άλλες περιστάσεις στο όχι και τόσο µακρινό παρελθόν. Για ό,τι γίνει, ωστόσο, από τις επερχόµενες εθνικές εκλογές του Ιουλίου και µετά, την ευθύνη θα την έχει η όποια νέα κυβέρνηση, χωρίς αστερίσκους ή «ναι µεν, αλλά».

Οι εποχές που οι δεξιοί έβρισκαν καταφύγιο πίσω από την «ιδεολογική ηγεµονία» της Αριστεράς, για να δικαιολογούν τις δικές τους αδυναµίες, έχουν πλέον περάσει. Ηρθε η ώρα, µε άλλα λόγια, εκείνοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Ευθύνες που σε συνθήκες αυτοδυναµίας θα είναι προφανώς ακόµη µεγαλύτερες, τουλάχιστον επικοινωνιακά.