Θέλουν οι «νικητές» να κρυφτούν κι η χαρά δεν τους αφήνει

Οι κάννες τους αστράφτουν µακριά µέσα από την πρωινή οµίχλη και η σκόνη των λόγων τους, βαριά, σκοτεινιάζει τον ορίζοντα. Τους ακούς να φθάνουν. Ποδοβολητά επιχειρηµάτων και ανερµάτιστων αναλύσεων· αφήνουν πίσω τους καµένη κοινή λογική και καλπάζουν σε ιδιοτελή (πάντα) πορεία. Μνήσθητι, Κύριε, είναι κοντά… Από το βράδυ εκείνο, που αντιλήφθηκαν την επερχόµενη νίκη, χαράκωσε τα πρόσωπά τους η αλαζονεία της εξουσίας που είχαν απολέσει. Τους παρακολουθείς πια να µιλούν µε υπεροψία και οίηση, φροντίζοντας να είναι γυαλιστερό το περιτύλιγµα των λόγων τους: «Από τη ∆ευτέρα θα είµαστε κυβέρνηση όλων των Ελλήνων». Και από εκείνη την Κυριακή ονειρεύονται «∆ευτέρες», «δικές τους»!

Τους βλέπεις να φορούν το στιλπνό προσωπείο του Καίσαρα, που ηγείται της θριαµβικής ποµπής και να περιδιαβαίνουν τις οδούς των καναλιών, κοµπάζοντας για τα µελλούµενα. Οχι, δεν άλλαξαν! Ουδείς, άλλωστε, αλλάζει στην πορεία του χρόνου· µεταλλάσσεται, ναι, κάποιος πολλές φορές, µα εντός του πάντα καρπίζει ο ίδιος και χειρότερος εαυτός. Τους ξεφεύγουν κουβέντες που τροµάζουν, όµως εκείνο που τους προδίδει είναι ένα: ∆εν µπορούν να κρύψουν το βλέµµα που κραυγάζει έπαρση, µαταιοδοξία και περιφρόνηση.

Η ψήφος των τελευταίων εβδοµάδων, ζεστή ακόµη, «κολάζει» (ορθώς) την κυβέρνηση για τις ζέουσες «αστοχίες» µιας τετραετίας, τουναντίον όµως έδωσε τη συγκατάβαση για να ανοίξουν τα σύνορα και να εισβάλουν οι «επόµενοι». Κι όµως τους βλέπεις να οιστρηλατούν. Κάθε βράδυ στα τηλεοπτικά πεδία των µαχών βοµβαρδίζουν ανηλεώς. Ξιφουλκούν, σώµα µε σώµα παλεύουν για να µη χαθεί η ευκαιρία. «Ερχόµαστε» διαµηνύουν µε κάθε τρόπο και είναι σαν να λένε: «Γυρίζουµε για να εκδικηθούµε»· το καταλαβαίνεις! Το διακρίνεις στο σαρδόνιο χαµόγελό τους, το διαισθάνεσαι µελετώντας τον τρόπο εκφοράς του λόγου τους, σιγουρεύεσαι βυθίζοντας στα µάτια τους τη σκέψη σου. Και προβληµατίζεσαι…

«Πολλοί ’ναι τούτοι που ’ρχονται κατά δω, να σε παρακαλέσουν, όµως εσύ περπάτα και περπατώντας άκουε»… και κρίνε κι αποφάσιζε! Είναι στίχοι από το «Καθαρτήριο» του ∆άντη. Στο καθαρτήριο βρισκόµαστε και φροντίζουµε για την αποφυγή της κόλασης. Ο παράδεισος µένει ανοιχτός και περιµένει… Είναι οι µέρες που όποιος ξεδιαλύνει το ψέµα από την αλήθεια θα λυτρωθεί. Είναι η εποχή που ’ρχονται ντυµένοι φίλοι οι εχθροί και όποιος τους καταλάβει «απελευθερώνεται». Μνήσθητι, Κύριε, εφάνησαν!