Aποτροπή κλιµάκωσης

H συνάντηση εντός του Ιουνίου στην Ιερουσαλήµ του συµβούλου Εθνικής Ασφάλειας, Μπόλτον, µε τους οµολόγους του από το Ισραήλ και τη Ρωσία είναι ένα µήνυµα µε βαρύνουσα σηµασία. Ενα µήνυµα που φωτίζει την επιθυµία τόσο της Ουάσιγκτον όσο και του Τελ Αβίβ να αποτρέψουν µια σύγκρουσή τους µε το Ιράν και τους συµµάχους του στη Συρία, µε τη Μόσχα να διαδραµατίζει µε την παρουσία και την παρεµβολή της καθοριστικό ρόλο.

Το µοντέλο της ρωσικής παρεµβολής το είδαµε πριν από µερικούς µήνες σε πλήρη ανάπτυξη στα σύνορα Ισραήλ - Συρίας: ∆υνάµεις του Ιράν και των συµµάχων του διέλυσαν τον θύλακα των τζιχαντιστών, αλλά πριν φθάσουν στη γραµµή κατάπαυσης του πυρός µε το Ισραήλ αναπτύχτηκαν στην περιοχή δυνάµεις της ρωσικής στρατονοµίας. Η αποτροπή κλιµάκωσης µε τη βοήθεια της Μόσχας που αναζητούν Ουάσιγκτον και Τελ Αβίβ στη Συρία δείχνει ότι επί του παρόντος οι ΗΠΑ δεν θέλουν να διακινδυνεύσουν ένοπλη σύγκρουση µε το Ιράν, ενώ ταυτόχρονα σκληραίνουν τις κυρώσεις. Ακόµη περισσότερο πρόκειται για µια ντε φάκτο αποδοχή της επιρροής και παρουσίας του Ιράν στη Συρία και στον Λίβανο, υπό την εγγύηση και τον έλεγχο της Ρωσίας, µε την απεµπλοκή του Ιράν από την Υεµένη και τον Κόλπο να καθίσταται το κύριο µέτωπο της αµερικανικής πίεσης.

Είναι πλέον φανερό ότι ο Τραµπ, που έχει από τώρα ως προτεραιότητα την επανεκλογή του το 2020, θα συνεχίσει να αναζητά τις προϋποθέσεις απεµπλοκής των αµερικανικών δυνάµεων από τη Βορειοανατολική Συρία και το Αφγανιστάν, µια ιεράρχηση προτεραιοτήτων ασύµβατη µε την προετοιµασία ευρείας κλίµακας επιχειρήσεων κατά του Ιράν. Το ερώτηµα που εύλογα τίθεται είναι ποια είναι τα όρια του µεσολαβητικού σταθεροποιητικού ρόλου της Μόσχας, ανάµεσα στην Τεχεράνη από τη µια µεριά και τις ΗΠΑ και το Ισραήλ από την άλλη. Με άλλα λόγια, αν πέραν της Συρίας το Κρεµλίνο µπορεί να µεσολαβήσει συνολικά µεταξύ Ουάσιγκτον και Τεχεράνης