Ευθανασία και υπερβολή

Στη χώρα αυτή η ευθανασία έχει νοµιµοποιηθεί από το 2001 και όχι µόνο για ασθενείς τελικού σταδίου. Το σοκ λοιπόν οφειλόταν στο ότι αυτήν τη φορά ευθανασία έγινε σε ένα πανέµορφο 17χρονο κορίτσι, το οποίο ζήτησε να πεθάνει επειδή είχε βιαστεί στην παιδική της ηλικία και υπέφερε από µετατραυµατική διαταραχή, κατάθλιψη και ανορεξία. Είχε γράψει και βιβλίο για όσα έζησε.

Η επιθυµία της έγινε εφικτή παρότι δεν της επιτράπηκε να προχωρήσει σε νόµιµα υποβοηθούµενη ευθανασία. Η λύση που επέλεξε ήταν να σταµατήσει να λαµβάνει τροφή και νερό προκειµένου να πεθάνει. Ενα είδος υποβοηθούµενης αυτοκτονίας δηλαδή. Το πώς ακριβώς υποβοηθήθηκε δεν έχει ξεκαθαριστεί απόλυτα και γι’ αυτό προέκυψαν πολλές επιπλέον αντιδράσεις. Θυµάµαι λοιπόν, πίσω στο 1995, όταν µε έκπληξή µου άκουσα τον τότε διευθυντή της ΜΕΘ του Αγίου Σάββα, Νίκο Φίλια, έναν υπέροχο γιατρό και άνθρωπο που δεν ζει πια, να µου οµολογεί κατά τη διάρκεια συνέντευξης ότι είχε ο ίδιος διαπράξει αρκετές ευθανασίες ασθενών τελικού σταδίου. Σίγουρος ότι για να µου το οµολογεί θα είναι και υπέρ της νοµιµοποίησης της ευθανασίας, τον ρώτησα, και µου απάντησε όχι!

Και εξήγησε: «Εγώ διέπραξα αυτές τις πράξεις µε πλήρη ιατρική συνείδηση, σε περιπτώσεις που ήταν ήδη χαµένες, για να µην ταλαιπωρούνται ασθενείς που θα πέθαιναν έτσι κι αλλιώς, οι πιο πολλοί µε φρικτούς πόνους. Αν όµως νοµιµοποιηθεί η ευθανασία, φοβάµαι ότι οι γιατροί δεν θα έχουµε πια την ηθική αναστολή. Θα καταλήξουµε να κάνουµε ευθανασίες µε το παραµικρό».

Η συνέντευξη Φίλια δηµοσιεύτηκε πρωτοσέλιδη, προκάλεσε αίσθηση και παρέµβαση εισαγγελέα για την οµολογία του, όµως οι περιπτώσεις που οµολόγησε είχαν γίνει πριν από χρόνια στο εξωτερικό και έτσι αρχειοθετήθηκε. Τη θυµήθηκα τώρα, γιατί αυτά που τότε µου είπε, µου τα θύµισε η υποβοηθούµενη αυτοκτονία της 17χρονης Ολλανδής. Αν η ευθανασία οφείλει να γίνει µια επιλογή για πάσχοντες τελικού σταδίου, ας µη φτάνουµε στο άλλο άκρο, να αποδεχόµαστε την υποβοήθηση ενός (µετ)εφήβου να αυτοκτονήσει επειδή νιώθει κατάθλιψη, έστω κι αν έχει βιαστεί παιδί. Γιατί αύριο θα πρέπει να το αποδεχτούµε για αστέγους, ερωτοχτυπηµένους, απολυµένους, για τον καθένα. Ο ανθρωπισµός λίγο απέχει από την απανθρωποποίηση µε κάτι τέτοια.