Τι ενοίκιο ζητάτε;

«Χρόνιος ασθενής» απάντησε η νοσοκόµα. «Από πότε νοσηλεύεται;». «Εδώ και µερικούς µήνες» απάντησε η νοσοκόµα. «∆ιάγνωση;» ρώτησε ο γιατρός. «Σχιζοφρένεια» είπε η νοσοκόµα. «Τι του χορηγείται;» ρώτησε ο ψυχίατρος. «Ολανζαπίνη» απάντησε η νοσοκόµα. «Τι µανιακά επεισόδια καταγράφηκαν;» ρώτησε ο γιατρός. «Εισήχθη διότι χοροπηδούσε συνέχεια και έλεγε “Θέλω να ψηλώσω, θέλω να ψηλώσω”». «Κάτι άλλο;».

«Οταν το ρωτάνε «πόσο ύψος έχεις», απαντά «Ενα και ενενήντα» ενώ είναι ένα µέτρο. Οποτε του φέρνει κανείς αντίρρηση, χοροπηδάει και χάνει την επαφή µε το περιβάλλον». «Υποτροπιάζει;». «Τον τελευταίο καιρό ανεβαίνει στο σκαµνί, πατάει επάνω στον πάγκο της κουζίνας, σκαρφαλώνει στα ντουλάπια και προσπαθεί να τρυπήσει το ταβάνι». «Ετσι κάνεις, παιδί µου;» ρώτησε ο γιατρός. «Μάλιστα» είπε το παιδί. «Θέλω να τρυπήσω το ταβάνι». «Και γιατί θέλεις να τρυπήσεις το ταβάνι;». «Για να πάω ψηλότερα» είπε το παιδί και κοίταξε γύρω του ανήσυχο. «Γιατί θέλεις να πας ψηλότερα;».

«Θέλω να πάω ψηλότερα», απάντησε το παιδί, «διότι µε κυνηγάει Εκείνος». «Ποιος είναι Εκείνος; Κάποιος ασθενής;» ρώτησε ο γιατρός. «Μάλιστα, γιατρέ» είπε η νοσοκόµα. «Είναι ένας νέος ασθενής που βγάζει έξω από τα δωµάτια τους παλιούς και κυνηγάει αυτό το παιδί». «Πώς σε λένε, παιδί µου;» ρώτησε ο γιατρός. «Ενοίκιο» απάντησε εκείνο. «Το νι µε όµικρον γιώτα. Με φωνάζουν και Μίσθωµα». «Μπράβο, παιδάκι µου, που ξέρεις ορθογραφία» είπε ο γιατρός.

«Πάρε µία καραµέλα». «Και ποιος είπες ότι σε κυνηγάει;». «Ερµπιενµπί τον λένε», είπε το παιδί, «και στο τέλος θα µε πιάσει. Πρέπει οπωσδήποτε να ψηλώσω». «Να του δίναµε, γιατρέ, και λίγο ενοικιοστάσιο» πρότεινε η νοσοκόµα. «Οσο πάει χειροτερεύει». «Επρεπε να περιορίσουµε αυτόν τον Ερµπιενµπί» είπε ο γιατρός. «Γιατί τον αφήνουµε ελεύθερο να κυνηγάει το Ενοίκιο και να αδειάζει τα δωµάτια;». «Φτωχό νοσοκοµείο είµαστε, γιατρέ», είπε η νοσοκόµα διστακτικά, «και έχουµε ανάγκη τους θαλάµους»