Καυτές κάλπες

Το αποκορύφωμα της προεκλογικής τακτικής κυβέρνησης και αντιπολίτευσης ήταν οι ευρωεκλογές. Ξεδίπλωσαν την αντιπαράθεσή τους σαν να επρόκειτο για εθνικές εκλογές. Μάλιστα, πολλά µικρά κόµµατα ισοπεδώθηκαν, ορισµένα από τα οποία ανακοίνωσαν ήδη πως δεν θα συµµετάσχουν στις προσεχείς εθνικές εκλογές.

Τούτων δοθέντων, οι κάλπες που θα στηθούν σε έναν µήνα δεν κρύβουν εκπλήξεις. Λογικά δεν γίνεται να ανατραπεί µια διαφορά 10 µονάδων, όταν, µάλιστα, το κόµµα που υπολείπεται είναι το κυβερνητικό, που έχει δηλαδή και τη φθορά της εξουσίας.

Το ενδιαφέρον των προσεχών εκλογών είναι η διαφορά πρώτου και δεύτερου κόµµατος, το ύψος στο οποίο θα φτάσει το άθροισµά τους, αν θα υπολείπεται ή θα ξεπεράσει το 60%, και βεβαίως οι συµµαχίες που τυχόν ακολουθήσουν, µε πολύφερνη νύφη το ΚΙΝΑΛ. 

Αυτά, όμως, από µόνα τους είναι σηµαντικά και κοµβικά για το µέλλον της χώρας και τους νέους πολιτικούς συσχετισµούς. Ακόµη και αν είναι δηλαδή προδιαγεγραµµένος ο νικητής, όλα τα υπόλοιπα είναι που καθορίζουν την κατεύθυνση και την ποιότητα της εθνικής µας προσπάθειας.

Πόσο δυνατή θα είναι η Ν∆; Θα ενσωµατώσει όλα τα όµορα πολιτικά σχήµατα; Θα είναι αυτοδύναµη; Με µεγάλη ή µικρή πλειοψηφία εδρών; Αν προτείνει συνεργασία στο ΚΙΝΑΛ, σε τελική ανάλυση, πέρα από την προεκλογική ρητορική της κ. Γεννηµατά, θα υπάρξει συνεργασία ή όχι; Ο ΣΥΡΙΖΑ θα κρατήσει το ποσοστό του, θα το αυξήσει ή θα το µειώσει; Ο Αλέξης Τσίπρας θα αναµορφώσει µετεκλογικά τον ΣΥΡΙΖΑ; Κάτι που άρχισε ως διολίσθηση προς τη Σοσιαλδηµοκρατία θα ολοκληρωθεί µε έναν επανακαθορισµό ως ένα πολυσυλλεκτικό σχήµα της Κεντροαριστεράς;

Είναι μείζονα ερωτήµατα που η κάλπη θα απαντήσει ή θα ενθαρρύνει προς τη µία ή την άλλη λύση. Από αυτή την άποψη, οι εκλογές του Ιουλίου θα ’ναι καυτές… Οχι µόνο λόγω καλοκαιριού