Σταρ γεννιέσαι, δεν γίνεσαι

Πέρασαν δύο μέρες από την «τραυματική» βραδιά της Εθνικής. Μετά από καιρό, κυρίως λόγω ονόματος του αντιπάλου, συγκέντρωσε στο ΟΑΚΑ περίπου 25.000 φιλάθλους, οι οποίοι έφυγαν απογοητευμένοι. Στα δικά μου μάτια πάντως, χειρότερη και από την ήττα, ήταν η εικόνα του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος. Οι περισσότεροι, μπορεί να στάθηκαν σε όσα στραβά έγιναν κατά τη διάρκεια του 90λεπτου. Αλλά να ξέρετε, ότι το μεγαλύτερο ζήτημα αφορά τις συμπεριφορές, τη νοοτροπία και στη λογική που χωρίζει την Ελλάδα από την Ιταλία.

Δύο διαφορετικοί κόσμοι, που ανάμεσα τους υπάρχει ένα χάος ως διαχωριστική γραμμή. Μπορεί πλέον αρκετοί από τους Ελληνες διεθνείς να ανήκουν στην ευρωπαϊκή ελίτ, αλλά όπως αποδεικνύεται στην πράξη, σταρ γεννιέσαι, δεν γίνεσαι. Κάποιοι αγωνίζονται επί χρόνια στο εξωτερικό, άλλοι έχουν πλέον παραστάσεις από τοπ επίπεδο, αλλά ορισμένοι αρνούνται να κατανοήσουν δεδομένα που αποτελούν μέρος των απαιτήσεων του σύγχρονου ποδοσφαίρου και του αθλητισμού γενικότερα.

Οσα συνέβησαν πριν και μετά το τέλος του ματς, είναι απόλυτα ενδεικτικά. Εκατοντάδες φιλάθλων περίμεναν καρτερικά τα μεγάλα ονόματα των δύο ομάδων. Όχι μόνο των φημισμένων Ιταλών, αλλά και των Ελλήνων άσων που πλέον δεν έχουν πολλά να υπολείπονται σε σχέση με τους αντιπάλους τους. Σε επίπεδο αγωνιστικών επιτευγμάτων και φήμης. Διότι στη νοοτροπία, δεν τίθεται καν θέμα σύγκρισης.

Μικροί και μεγάλοι, με τις κάμερες ανά χείρας, με εμφανίσεις και μπάλες που ζητούσαν μια υπογραφή, συνωστίζονταν αναμένοντας την εμφάνιση μερικών από τους παίκτες που θαυμάζουν στους τηλεοπτικούς δέκτες και τις συλλογές καρτών. Εβγαινε ο Ινσίνιε και γινόταν «κόλαση». Χαμός για τον Ζορζίνιο και τον Εμερσον. Λατρεία για τον Κιελίνι και τον Μπονούτσι.

Κανείς από όλους αυτούς, δεν σκέφτηκε καν να φύγει χωρίς να ικανοποιήσει και τον τελευταίο θαυμαστή. Παρά την κόπωση από το ματς, μολονότι είχαν μεταμεσονύχτιο ταξίδι, δε χάλασαν χατίρι σε κανένα θαυμαστή τους. Με το χαμόγελο στα χείλη, έβγαλαν φωτογραφίες, υπόγραψαν αυτόγραφα, έκαναν ευτυχισμένες εκατοντάδες ψυχές.

Επειδή οι συνθήκες δεν ήταν εύκολες – ελέω αυξημένων μέτρων ασφαλείας – υπήρξαν τρομερά περιστατικά, όπως με τον τεράστιο Τζόρτζιο Κιελίνι. Ποδοσφαιριστής που έχει σαρώσει τα τρόπαια στην Ιταλία, έχει παίξει τελικό Champions League και Euro, έχει χάλκινο ολυμπιακό μετάλλιο, έχει κατακτήσει πρωτάθλημα Ευρώπης με την U19 της Ιταλίας, κορυφαίος Ιταλός αμυντικός επί τρία συναπτά έτη στη Serie A.

Αυτός ο απίθανος τύπος, «χορτασμένος» από κάθε διάκριση, στα 35 του έφτανε να παίρνει αγκαλιά μικρά παιδιά και να κρατά μαζί τους την κάμερα για να βγάλει τις selfie που είναι μόδα στις μέρες μας. Βέβαια, ο πρώτος που έδινε το καλό παράδειγμα, ήταν ο προπονητής της Εθνικής Ιταλίας, ο σπουδαίος Ρομπέρτο Μαντσίνι. Ποδοσφαιρικό είδωλο άλλων εποχών, νικητής της Premier League. Και δεν έλεγε όχι σε κανέναν που ζητούσε μια φωτογραφία.

Την ίδια στιγμή, έβλεπες από κάποιους Ελληνες διεθνείς αδιαφορία και ασέβεια προς τον κόσμο. Ενας έκανε ό,τι μιλούσε στο κινητό του τηλέφωνο, άλλος έφευγε στα…κλεφτά από την πίσω πόρτα, κάποιος είχε τόση δυστροπία όταν του ζητούσαν φωτογραφίες, θαρρείς και του έπαιρνε κάποιος δανεικά λεφτά! Ευτυχώς, όχι όλοι. Αλλά φαίνεται πως υπάρχουν κάποιοι που ακόμα δεν «ξεβλάχεψαν» και ζουν μέσα στο μικρόκοσμο τους, αγνοώντας πως ο κόσμος είναι αυτός που τους κάνει διάσημους και σπουδαίους.