Ποιος Μπενερτζή, καηµένε;

Τώρα ιστορία πραγµατική είναι, παραµύθι είναι που νανουρίζει συναισθήµατα και ξυπνάει συνειδήσεις, ό,τι και να ’ναι, δείτε πώς έχει πάνω κάτω: Ο Μπενερτζή, γράφει ο Ναζίµ Χικµέτ στο βιβλίο του «Γιατί αυτοκτόνησε ο Μπενερτζή;», ήταν «ένας πολύ κοινός άνθρωπος µε δυο µάτια, µε µια µύτη».

Ο Μπενερτζή ήταν Ινδός αγωνιστής που είχε φυλακιστεί στην περίοδο της αγγλικής αποικιοκρατίας. Τα χρόνια πέρασαν µετρώντας νύχτες αξηµέρωτες, ο µύθος του πότισε σαν τα νερά του Γάγγη τις ψυχές των υπόδουλων συµπατριωτών του και η ώρα που θα άνοιγε το κελί και θα έβγαιναν στο φως το πάθος και η αγωνιστικότητά του είχε φθάσει. Αλλά... Αλλά: «Από χθες πορεύοµαι µπροστά στην αµαξοστοιχία. Οµως είµαι ερείπιο. ∆ίχως να το θελήσω, θα κάνω παραπατήµατα...».

Ο Μπενερτζή νιώθει αποκαµωµένος, ανίκανος να ηγηθεί και να εµπνεύσει. Φοβάται µην κάνει σφάλµατα. Και καταλήγει: «Αν αυτή η υπόθεση του σφάλµατος πάρει τη µορφή ενός κανόνα για εκείνον που πάει µπροστά και ο άνθρωπος αυτός ανίσως επιµένει έστω και ένα δευτερόλεπτο να παραµείνει στη θέση του, αυτό δεν θα είναι µια προδοσία; Εγώ µήτε ένα δευτερόλεπτο δεν µπορώ να κάµω προδοσία»! Ο Μπενερτζή επιλέγει την αυτοκτονία από το να ηγηθεί ενός αγώνα, ελλειµµατικός, ανεπαρκής και κυρίως κουρασµένος! Αυτόχειρας, λοιπόν, αντί για προδότη...

Ξεφυλλίστε την Ελληνική Ιστορία και αναζητήστε έναν «Μπενερτζή». ∆εν θα τον βρείτε! Οι περισσότεροι Ελληνες πολιτικοί στερούνται της συνέπειας του Ινδού αγωνιστή. Εξαργυρώνουν τη λήθη των πολιτών και απολαµβάνουν δηµοσίων αξιωµάτων µέχρι το βαθύ γήρας τους (βιολογικό και πνευµατικό)! Οι Ελληνες πολιτικοί (κάποιοι, όχι όλοι…), αµοραλιστές και καιροσκόποι, αφουγκράζονται τους ανέµους της αλλαγής πριν από τους ψηφοφόρους τους και ανοίγουν πανιά προς την εξουσία, δίχως τιµόνι, δίχως πλευρικά, δίχως πυξίδα. Πού φθάνουν; Το ρεύµα τούς ξεβράζει κάποτε στην ίδια όχθη από όπου ξεκίνησαν, εκεί όπου τους περιµένει ο επόµενος για να τους κατεβάσει από το σκάφος και να κάνει το δικό του ρεσάλτο. Και το µάταιο ταξίδι συνεχίζεται δίχως σταµατηµό.

Οι Ελληνες πολιτικοί και -κυρίως- οι Ελληνες ψηφοφόροι (κάποιοι, όχι όλοι…) στερούνται µνήµης. Η µνήµη είναι ο πιο τροµακτικός καθρέπτης του κόσµου. Ανελέητος! Και µια µατιά σε αυτόν τον καθρέφτη θα οδηγούσε στην «αυτοκτονία». Είναι εποχή για τέτοιες τρέλες; Οχι δα! Αυτά για τον Μπενερτζή...