El presidente (των μετατάξεων)

Οι καταστάσεις και οι αριθµοί -που γνωρίζω έπειτα από πολλά χρόνια κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ- το πιστοποιούν. Με την τρέχουσα κοινοβουλευτική περίοδο να έχει εκπνεύσει, όµως, µπορούµε να πούµε πως θήτευσε ως πρόεδρος στη Βουλή των µεγάλων αντιφάσεων.

Ανέλαβε τον Οκτώβρη του 2015, µετά το... φοβερό και τροµερό πρώτο εξάµηνο του ΣΥΡΙΖΑ και την προεδρία της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Σε µια θέση που όλα έδειχναν πως θα απαιτούσε λεπτούς πολιτικούς χειρισµούς. Αν το τεκµήριο του ότι κάνεις µε θεσµικά συµβατό τρόπο τη δουλειά σου ως πρόεδρος της Βουλής το αποδεικνύει η πολύπλευρη κριτική που δέχεσαι, τότε ο Νίκος Βούτσης συγκέντρωσε τα απαραίτητα «προσόντα».

Βρέθηκε στο στόχαστρο της Νέας ∆ηµοκρατίας αρκετές φορές. Με την -πολιτικά αναµενόµενη- κατηγορία της εξυπηρέτησης κυβερνητικών σκοπιµοτήτων. Αν και τα αιτήµατα για τα οποία η Ν∆ διαµαρτυρόταν ότι δεν υλοποιούνταν (συζητήσεις προτάσεων νόµου κ.λπ.) ήταν ενταγµένα στην επικοινωνιακή τακτική της και όχι στην κοινοβουλευτική. Βρέθηκε επίσης στο στόχαστρο του ΚΙΝΑΛ εξαιτίας της διαδικαστικής χαλαρότητας στις αντιπαραθέσεις Τσίπρα - Μητσοτάκη.

Βρέθηκε όµως και στο στόχαστρο του φιλοκυβερνητικού Τύπου ως θιασώτης των συναινέσεων. Ουδέποτε βρέθηκε στο στόχαστρο του ΚΚΕ, κάτι που πιστεύω ότι ο ίδιος αποτιµά θετικά. Επί προεδρίας Βούτση η πολιτική αντιπαράθεση ουδέποτε «πιέστηκε» από την τυπολατρία. Ο ίδιος όµως δεν δίσταζε να ασκεί κριτική προς κάθε κατεύθυνση κάθε φορά που ο διάλογος δεν ήταν πολιτικός. Οποιος όµως έχει την εικόνα ενός Κοινοβουλίου έντονης πόλωσης, οφείλει να σταθµίσει ότι πρόκειται για την ίδια Βουλή που έκανε το µαθηµατικά αδύνατο: Να εκλέξει Εθνικό Συµβούλιο Ραδιοτηλεόρασης από τη διακοµµατική ∆ιάσκεψη των Προέδρων.

Επίσης θα εκπλαγεί από το πόσα νοµοσχέδια είχαν ευρείες πλειοψηφίες. Η Βουλή που είχαµε τα τελευταία «τέσσερα παρά κάτι» χρόνια ψήφισε ζόρικες αξιολογήσεις. Γνώρισε φανατισµούς και απειλές µε τη Συµφωνία των Πρεσπών, όπως και τη βία της Χρυσής Αυγής. Τα έδρανα έγιναν «µουσικές καρέκλες», καθώς το πολιτικό τοπίο κινήθηκε προς τον «νέο διπολισµό». Κουβέντιασε όµως και για ζητήµατα πρωτόγνωρα για την ελληνική κοινωνία.

Οπως αυτό της προσωπικής αυτοδιάθεσης και ταυτότητας. Αφησε παρακαταθήκες για τη νεότερη ελληνική Ισ τορία. Ιχνηλάτησε ακόµη και τα µονοπάτια της παγκοσµιοποίησης, αφού συστήθηκε επιτροπή για τη διατλαντική συµφωνία ΕΕ - ΗΠΑ. Μια συζήτηση που δυστυχώς κανείς σήµερα δεν θυµάται.